naprawdę nie wierzę w coś takiego jak autoekshibicjonizm internetowy, zawsze uważałam to za przejaw totalnej żenady. ale w sumie to mój blog i mogę robić co zechcę.

od ściany dzieli mnie parę metrów, od domu paredziesiąt kilometrów, od ciebie totalna przepaść. palą mi się jakieś różane kadzidła w pokoju, upalam się starymi kawałkami i jaram tym, czym nie powinnam. brak mi, fakt, patetycznej lampki wina i papierosa, ale tego pierwszego ostatnio za dużo, a drugie jest żałosne. tak, doszłam do tego całkiem niedawno.

codziennie 8 godzin w ciągu dnia zajmuje mi praca, którą wykonuję całkowicie bez przekonania. uśmiecham się do klientów, życzę im miłego dnia, choć w myślach przeklinam po stokroć, taka jestem zgorzkniała. taki ze mnie hipokryta.

[nie większy niż z ciebie.[

dopiero jak wracam do domu, tak jak teraz, przy tych kadzidłach i tkliwych tekstach, nie mam co ze sobą zrobić. już nawet nie mam komu 'życzyć' miłego dnia. nie muszę nic. 

dlatego czekam pokornie do rana, odciągając od siebie wszystkie myśli. czekam na kolejny wschód słońca, dźwięk budzika, poranny prysznic, nałożenie makijażu, ubrań, upięcie włosów. czekam na śniadanie, czekam na tramwaj, czekam na start pracy, czekam na pierwszych klientów, czekam na pierwszą zrobioną kawę. potem czekam na koniec pracy...

całe życie na coś czekam. cały czas czegoś jest za dużo. cały czas czegoś jest za mało. istnieje brak, istnieje nadmiar, nie istnieje jednak równowaga. nie wiem, gdzie leży tego przyczyna. 

[on szuka przygodnego seksu, ona gorącego uczucia. ona udaje, że nie chcę, on natomiast, że ona jest mu obojętna. i rozstają się tak, jakby nigdy więcej nie zobaczyli już ani skrawka swojego ciała. szukają się - ona w piosenkach, on w innych kobietach z racji podobnej figury, czy fajnych pośladków. to miasto jest idealne do zakochania się. ile razy można się minąć, przeoczyć, nie zauważyć. ale on szuka; wypytuje znajomych, pokazuje zdjęcia, wymawia imie.]

stoimy tylko kilka kroków od siebie.