Something change...

Brak neta wymusza ograniczenie w wrzucaniu zdjęć. To tyle w kwestii usprawiedliwienia długiej nieobecności na pb.

Tydzień spędzony w łóżku z zapaleniem dziąseł i okostnej musi odcisnąć swoje piętno na psychice. Jeszcze drugi rekonwalescencji i będzie dobrze. Przynajmniej mogę się normalnie poruszać poza obrębem łóżka.  Gdy tak leżysz  i nie masz możliwości działania zaczynasz dostrzegać ile się wokoło dzieje i jak szybko życie ucieka pomiędzy palcami. A później jeden dzień, jedno spotkanie, jedna długa rozmowa i wszystko staje na głowie. Dziwne, że czasem słowa usłyszane od kogoś, od kogo się nie spodziewamy mogą nagle otworzyć Ci oczy. Nawet jeśli to okrutna prawda, samo uświadomienie jej wiele układa w głowie i jest jakoś tak... lżej. "Coś się kończy, coś się zaczyna" a Ty wstajesz z lekkim sercem, patrzysz w lustro i po raz pierwszy od dawna nie masz ochoty napluć w twarz osoby, którą w nim widzisz. Zaczyna się robić... Właściwie jak? Normalnie? Łatwiej? Klarowniej? A może po prostu spokojnie w głowie? Dociera do Ciebie, że za każdym razem gdy coś robiłeś po prostu zawsze był to strzał w własną stopę. 

Nie wiem czy można zaczynać jeden rozdział nie kończąc drugiego, ale jakoś mało mnie to obchodzi. Łyżka słodkiej wody w słonym oceanie, też nie wydaje się czymś zauważalnym, a jednak, gdy na nią trafisz gasi pragnienie. 

Nie mam zamiaru przejmować się już sprawami, na które nie mam wpływu, może w końcu otoczenie to zauważy. Odsunąć od siebie na wiele kilometrów niektóre rzeczy nie jest łatwo, ale czasem trzeba po prostu zagryźć zęby, powiedzieć "już dość" i pójść tą drugą drogą. Ktoś odczuje to jak zdradę, ktoś będzie myślał, że to kolejny podstęp, ktoś będzie miał to w dupie, ktoś wyjdzie z tego przekonany o zwycięstwie. Ktoś, ktoś, ktoś... Ale ja już wiem, że teraz to ja zwyciężyłem, nie nad kimś, tylko nad sobą. Po prostu będę patrzył na swoją drogę i tylko nią się przejmował.

Chyba już jest... jest dobrze...

"- Więc co ty masz właściwie sobie do zarzucenia? - spojrzenie filetowych oczu Zgniłego Chłopca spoczęło na twarzy Lucyfera.

- Że czasem jest mi cholernie żal..."

"Siewca Wiatru"