"Człowiek nachylony nad zwłokami starej kobiety silił się rozpaczliwie, aby ściągnąć z opuchłej ręki obrączkę. Rozdęty palec zakulony w haczyk uparcie bronił klejnotu. Nachylony stękał z odrazy mozoląc się na próżno, aż wreszcie wypuścił zagiętą rękę trupa i prostując się desperacko wyrzucił:
- Do diabła, niech mnie zastrzeli, tu na miejscu, ale ja nie mogę!
Stał teraz wyprostowany z twarzą spoconą i roztrzęsioną patrząc na nas jakby w poszukiwaniu ratunku. Przerwaliśmy pracę śledząc z niepokojem zachowanie feldfebla. Przez twarz jego przemknęło wahanie.
- No, moja Anton, nie denerwować się, po co? Źle na zdrowie - wyrzekł rozciągając głoski; w intonacji czaiło się coś niedobrego. - Ja zaraz poradzić na to...
Ręka jego głaszcząca nie ogolony policzek osunęła się nieomylnym ruchem do kabury i ujęła kolbę pistoletu. Wstrzymaliśmy oddechy. Twarz stojącego nad zwłokami stała się popielata.
Feldfebel postąpił naprzód chwiejnym krokiem. Przez chwilę wydawać by się mogło, że łapał równowagę, ale już uchwycił rękę kobiety i podniósłszy ją w górę, strzelił z bliska w zakulony palec. Obrączka potoczyła się dźwięcząc po asfalcie podwórza. Przydeptał ją szpicem buta i schylił się po bielejący kawałek szmaty. Ostrożnie ujął ją w dwa palce i czyścił starannie z chytrym uśmieszkiem.
- Echt, Gold, russische Probe... - wymruczał z zadowoleniem. Wolnym ruchem rozpiął mundur i spod koszuli wyciągnął skórzany woreczek, przymocowany na tasiemce, która oplatała mu szyję. Rozluźnił teraz mieszek i wsunął przedmiot. Cichy brzęk oznajmił, że woreczek nie był pusty. Mlasnął teraz językiem oblizując zaschłe wargi.
- Na, ja, stimmt - wymówił półgłosem sam do siebie. Teraz dopiero powiódł po nas wzrokiem, jakby nas pierwszy raz widział.
- No co wy patrzeć, chlopa, jak sroka w gnat? Wojna. Kto żyje, wszystko la niego, a kto mieć kalte Arsch, nie potrzeba zloto - verstanden - dodał prężąc się jak na baczność."

/ Verbrennungskommando Warschau / Tadeusz Klimaszewski