...

"Erkennungsdienst, służba rozpoznawcza, jest formalnie podporządkowana oddziałowi politycznemu z osławionym Grabnerem na czele.

(...)

Do pierwszej połowy roku 1943 każdy przybywający do obozu przechodził przez Erkennungsdienst. Robiono mu tam zdjęcia z profilu, z przodu i trzy czwarte lewej strony głowy w czapce.

(...)

Wiosną 1943 roku, gdy dzienna liczba nowo przybyłych do obozu wzrastała w szalonym tempie, zaniechano fotografowania i wprowadzono tatuaż, jako operację tańszą, a całkowicie wystarczającą do identyfikacji w połączeniu z krótko ostrzyżoną głową.

(...)

Komando Erkennungsdienst zajmowało prawą stronę parteru bloku dwudziestego szóstego.

(...)

Pierwszym pomieszczeniem na prawo od wejścia do naszego bloku był gabinet szefa komanda Erkennungsdienst Hauptscharführera Waltera i jego zastępcy Unterscharführera Hofmana.

(...)

Unterscharführer Hofman miał miły zwyczaj sprawdzania dokładności mej pracy w wybranych przez siebie najbardziej wyszukanych miejscach. Z zasady wchodząc do biura przecierał palcem górną krawędź drzwi i patrzył czy nie znać na niej śladu brudu. Lubił też wierzch pieca, szaf, framug okien i wiele innych wyszukanych miejsc. Kochał też buszować po ciemni, gdzie niezliczona ilość zakamarków przyciągała uwagę tropiciela kurzu. Właściwie poza kurzem nie miał innego hobby, które dotyczyłoby mnie bezpośrednio.

(...)

Hauptscharführer Walter był lakoniczny i nigdy nie prowadził z nami żadnych innych dysput i rozmów, jak ściśle związane z pracą i działalnością komanda. Był śniady, szczupły, żylasty i wysportowany. Do pracy dojeżdżał na miarowo terkoczącym motocyklu. Lubił dryl wojskowy i często przyjeżdżał z małokalibrowym karabinkiem sportowym, który mu służył przy egzekucjach wykonywanych przy ścianie śmierci na bloku jedenastym. Walter traktował to uboczne zajęcie w beztroski sposób godny sportowca, lubującego się w trafianiu do celu.

Miałem raz z nim zdarzenie, które wyryło mi się w pamięci. Ranek był słoneczny i bezchmurny, ale chłodny. Walter przyjechał na motocyklu w swym wojskowym płaszczu. Zawołał mnie i powiedział, że trzeba go oddać do krawca, bo odpruwa się kołnierz, a przy tej sposobności oczyścić i odprasować. Krawcy mieli swą pracownię w tym samym bloku, na piętrze. Zaniosłem płaszcz i miałem go odebrać koło czwartej, przez zamknięciem pracowni. W południe zrobił się skwar, niebo zachmurzyło się, a przed wieczorem zerwał się wiatr i spadł ulewny deszcz.

Byłem w dużym pokoju, gdzie siedzieli retuszerzy i gdzie suszyło się i obcinało zdjęcia, gdy Tadek-kapo wszedł do pokoju i krzyknął do mnie: "Do szefa!"

Wszedłem i serce mi zamarło. Ja nie odebrałem płaszcza. Walter siedzi za biurkiem, w rogu pod oknem stoi sportowy karabinek, a on zwraca ku mnie swą śniadą twarz i patrząc przenikliwie skośnymi oczyma Mongoła, pyta gdzie jest płaszcz. Patrzę na niego przerażony i przez okno widzę pokrytą kałużami obozową aleję, stojący przy chodniku motocykl i strugi deszczu ściekające po szybach.

Mówię ze strachem w głosie, że zapomniałem odebrać płaszcza i wiem, że w pracowni już nikogo nie ma i że płaszcz mogę odebrać dopiero jutro. Szef nie ruszył się zza biurka. Widzę tylko jak zaciska na blacie pięści, aż pobielały knykcie i słyszę, jak mówi do mnie sysząc: Sie traurige Mistbiene, hau ab! (Ty smutna gówniana muszko, wynoś się!)"

Wstał zza biurka, wcisnął na oczy swoją czapkę Hauptscharführera, trzasnął drzwiami i za chwilę słyszałem warkot jego motocykla. Nigdy później nie wspominał o tym zdarzeniu i jego stosunek do mnie nie zmienił się. Był taki jak przedtem..."

/ Życie wśród śmierci / Janusz Karwacki

Zachęcam do obejrzenia filmu o fotografowaniu więźniów:

https://www.youtube.com/watch?v=6tw0YjdP6m4

Przeczytania artykułu, szczególnie wzmianki w jaki sposób udało się ocalić fotografie:

https://www.auschwitz.org/muzeum/o-dostepnych-danych/fotografie-wiezniarskie/

Polecam również artykuł o fotografie z Auschwitz - Wilhelmie Brasse:

https://www.gosc.pl/doc/6134590.Fotograf-z-Auschwitz/2