GŁÓD

Ks. Włodzimierz Rabczewski:

"Obiad przywozili nam do pracy. Myśmy w Schottermühlu, dostawali jeden kocioł, kapo rozdzielał, miski były na miejscu. Czasem zupy było trochę więcej i wtedy dostawaliśmy dolewkę, tak zwany Nachschlag.
Jak się zaczynała wiosna, to zawsze była zupa szpinakowa. Skąd ten szpinak się brał? Rolnicy siekli trawę na łące i przynosili do kuchni. To był "szpinak". I tak od wiosny do jesieni. A znowu od jesieni do wiosny były wytłoki z buraków cukrowych. Przychodziły całe wagony suszonych wytłoków i z tego robili zupę. Paskudne to było... Szczególnie jak zabrakło w obozie soli, to przełknąć się tego nie dało.
Czasem się zdarzyło, że ktoś dostał paczkę i mówił, żebyśmy sobie wzięli jego zupę. Na początku mieliśmy czterech takich dobrodziejów, co nam odstępowali swoją porcję, bo oni mieli takie prace, gdzie dostawali jedzenie esesmańskie. Zawsze szliśmy do nich po tę zupę. Pamiętam, jednego dnia zjadłem chyba osiem czy dziesięć misek. I dalej czułem głód! To jedzenie było tak bez treści, że można je było jeść i jeść, bez końca."
(Gusen I)



PRZETRWANIE


Ks. Włodzimierz Rabczewski:

"Trzeba było mieć zawsze odpowiedni strój, czapkę, bo wszystko świadczyło o wartości więźnia. I elegancką bransoletkę (z numerem), wtedy już było wiadomo, że to jest lepszy więzień. Ja dodatkowo miałem jeden z wczesnych numerów, uważano mnie więc za starego więźnia. A takich szanowali nawet esesmani. Jeżeli ktoś był tak długo w obozie, to musiał być dobry więzień.
Esesmani i funkcyjni inaczej traktowali muzułmana, a inaczej więźnia, który był elegancko ubrany. Zupełnie inaczej się do niego odnosili."
(Gusen I, 1943-1945)


Stefan Biegas:

"Trafiłem do obozu już zahartowany życiem. Przed obozem ciężko pracowałem i ręce miałem tak zniszczone, że na niedzielę je szorowałem, aby móc pójść do kościoła. Nie byłem wypieszczony w dzieciństwie. To mi pomogło znosić ciężkie prace w obozie. Ludzie, którzy wcześniej mieli dobrobyt, nie potrafili znieść tego reżimu."
(Gusen I, 1942-1945)


 / Ocaleni z Mauthausen/