"O godzinie dwunastej ogłoszono Lagersperre. Znowu selekcja. Dzień był tym razem chłodny, dżdżysty. Prawie wszystkie greckie Żydówki i część holenderskich, i polskie z Będzina, z Sosnowca rozbierały się i szły nago na 25 blok. Ale ani tego dnia, ani następnego nie podjechały po nie samochody. Omijałyśmy z daleka 25 blok. Byle nie słyszeć tych coraz słabszych głosów: "Pić, mamo, mamo, pić" - byle nie widzieć tych oczu, rąk...
Po trzech dniach stała się rzecz niezwykła w dziejach obozu. Podczas apelu wieczornego otworzono blok śmierci i wypuszczono je z powrotem na obóz do baraków. Gdy otwierano blok, Taube i aufzejerka odskoczyli. Zaduch z rozkładających się trupów był niemożliwy. Prawie połowa ofiar - pozbawiona jedzenia, picia, powietrza - nie przeżyła. Było to w porze naszego wieczornego apelu. Uwolnione z bloku śmierci szły teraz obok nas do swoich baraków. Próbowały się uśmiechać, patrzyły zdziwione, półprzytomne, czy to prawda, czy to możliwe, że będą żyć. Wlokły się półtrupy, a my nic nie rozumiałyśmy.
(...)
Następnego dnia zapędzono ofiary selekcji z powrotem na 25 blok. Wzięto je według odnotowanych uprzednio numerów, a wieczorem zawieziono do krematorium. Okazało się, że nie dostali przedtem potwierdzenia z Berlina na ten transport. Po wypuszczeniu ich na lager potwierdzenie to właśnie nadeszło."

"Właściwie dowiedziałam się prawie wszystkiego. Tak mi się wtedy zdawało. Wiedziałam, jak się śpi, jak się je, jaki jest ustęp, jakie władze, jaki stosunek do nas, co uzyskuje się przy wymianie chleba. Wiedziałam, że nieprędko będzie można się umyć i że nie wolno zachorować. Wiedziałam, że będę marzła coraz bardziej, bo zbliża się zima. Wiedziałam, że dom, Warszawa zostały gdzieś bardzo, bardzo daleko, chyba na drugiej planecie. Nie wiedziałam tylko, jak przeżyć następną godzinę, następny dzień i miesiąc."

/ Przeżyłam Oświęcim / Krystyna Żywulska