Zdj. Stutthof.

"Rozlokowano nas w dwóch izbach, zresztą już bardzo zapełnionych. Warunki higieniczne są tu potworne, nie ma po prostu słów, by to można było opisać. Wszy z każdego więźnia wychodzą garściami. Ogromne roje pcheł i pluskiew - to nie dająca się opisać udręka, zwłaszcza w nocy, podczas snu. W jednym baraku dwie sale przeznaczone były dla więźniów. W każdej duża prycza, na której musiało się pomieścić około stu osób. Na niej rozrzucony barłóg, niemal gnój, na którym więźniowie śpią, jeden obok drugiego. Z powodu braku urządzeń sanitarnych wszyscy są brudni i przepoceni. Robactwo mnoży się w zastraszający sposób, a władze obozowe nie podejmują żadnych środków zapobiegawczych. Widocznie to jest objęte programem eksterminacji. Niektórzy kładąc się do snu, rozbierają się zupełnie do naga, chcąc w ten sposób bronić się przed atakiem robactwa. Niewiele to jednak pomaga. Są tacy, którzy niemal na całym ciele mają jedną, dużą ranę. Wszy zgryzają naskórek podczas snu, kiedy to każdy, wymęczony do ostatnich granic ciężką pracą podczas dnia, nie ma już siły się bronić. Kiedy pierwszej nocy miałem się w tym mrowisku położyć, zawahałem się. Byłem zdecydowany siedzieć na krawędzi pryczy, by nie być zżerany przez robactwo. To jednak na dłuższy okres było niemożliwe. Po ciężkiej pracy w kamieniołomach organizm domagał się snu.
Przez pierwsze trzy noce nie zasnąłem nawet na chwilę. Broniłem się rozpaczliwie przed atakami krwiożerczego robactwa. W czwartą noc byłem już tak strasznie wymęczony bezsennością, że padłem na barłóg półprzytomny. Przez cały czas leżałem jakby w letargu. Nie miałem siły, aby się bronić, a robactwo gryzło mnie i wysysało krew. W tych warunkach noc wydawała się wiekiem. Była gorszą udręką aniżeli ciężka, niebezpieczna praca w kamieniołomach. Roje robactwa oblegały zakamarki bielizny, jak również wierzchniej odzieży, którą musieliśmy wkładać na siebie i w tym iść do pracy."

/ Za drutami Stutthofu / Wacław Mitura