Nie wiń mnie za egoizm!

Piszę to trochę tak, jakbym się z Tobą żegnał 

jedyna kobieta, z którą potrafiłem się zjednać 

ode mnie odeszła, ponieważ nie sposób okiełznać 

własnego egoizmu w chwilach nieokiełznanego szczęścia 

Chcę Ci oddać serce, które zdołałaś we mnie naprawić 

za taką przyjaźń przecież każdy by się dał zabić 

nie sposób Cię nie kochać, lecz chcę ten cały trwożny misz-masz 

wyjaśnić tym, byś mogła się przyjaźnić z kimś bardziej godnym niż ja 

Żaden ze mnie optymista, lecz musiał mój czas nadejść 

by się wycofać choćby w myślach, bo nie zrobiłabyś tego za mnie; 

Teraz możesz śmiało powiedzieć, że tego żałujesz 

bo całość odniesień wspólnych chwil stanowi dla Nas frasunek 

Byłaś i jesteś zwieńczeniem tego, czego chcę od życia 

to wszystko się stało przeze mnie, i wiem to nie od dzisiaj 

lecz pragnę zgody i po prostu być dla Ciebie dobry 

mimo że ocean naszych wspólnych chwil właśnie mnie obmył 

Pokochałem Twój dotyk, stałaś się moim natchnieniem; 

Jesteś sensem życia i wiarą w to, że może być lepiej 

dlatego wciąż jestem, choć już bardziej jako wspomnienie 

chciałem tylko Twe życie odmienić, lecz już go nie odmienię 

Natrafiłem po prostu na zbyt dużą przepaść 

wybacz że razem z Tobą nie przeszedłem przez ten letarg 

ale zwyczajnie nie mam tego, co dostajesz w lekach 

które Ci pomagają, więc beze mnie przeszłaś ten etap 

Lecz nie zostałaś na lodzie, i może jest Ciebie godzien 

ten, który w sobie samym nie umiał nigdy prawdy dociec; 

Z dwojga złego lepszy on niż reżim we łzach niedoli 

dlatego proszę Cię Skarbie - nie wiń mnie za egoizm! 

To wszystko chyba było po to, byś mogła przyjąć w słowach 

to co się wydarzyło z Tobą - jesteś po prostu wyjątkowa! 

Dziękuję, że właśnie na mnie skupiłaś swą uwagę 

jeszcze trochę życia mi zostało, nim całkiem podupadnę