Przyznać się do błędu

Jestem tylko człowiekiem, dlatego to wiele ułatwia 

i nie trzeba być w kościele codziennie by to upraszczać 

wyjaśnieniami, po których sytuacja staje się dwuznaczna 

i w ludziach z otoczenia natychmiast narasta frustracja 

Uważam że najlepiej po prostu tego uniknąć 

zamiast liczyć na jakikolwiek cud nad wisłą 

w postaci rozejścia po kościach od zarzekania się wśród imion 

że to nie ja, bo coś tam - najlepiej się uznać winną 

albo winnym - bo to już i tak jest historią 

chyba że Ci brakuje siły, gdy jesteś jednostką na ich czworo 

mniejsza o liczebniki, bo po co mówić: przemilcz temat - gdy z głową 

ma ktoś nie po kolei - trzeba czasem w porę się cofnąć 

Nie mówię by to w sobie zdusić, tylko zwykłą rozmową 

tym co nie umieją odpuścić pokazać klasę szybką odmową 

uczestniczenia w nakręcaniu burzy w szklance z wodą 

by wszelakie towarzystwo sobie ulżyć zawsze mogło 

w sytuacji gdy na tylu uparciuchów znajdzie się mądry 

który uzna w bólu że ma gdzieś ten cały konflikt 

Nawiasem mówiąc, to smutne że przyznać się do błędu 

jest tak trudno ogólnie - lepiej wypaść z tego obiegu