Szarość pięknego dnia

My chyba już nie potrafimy patrzeć na to co nas tak cieszy 

w przeciwnym razie nie byłoby tylu obietnic 

które składam wobec siebie wtedy zawsze 

gdy już nie potrafię się cieszyć na to co patrzę 

Tak samo dzisiaj zrozumiałem, że dystans do siebie i humor 

tkwią we mnie samym - lecz to inni przecież dostrzegają w tym urok 

a ja nic nie poczułem dotkliwie, oprócz tego że z bzdurą 

jaką była ta ironia w dowcipie, miałem słuszność 

że gdy Cię dopada taki stan, to inni się weselą z tym większą butą 

im bardziej w Tobie już zanikła chęć na mówienie głupot 

Taki stan bym porównał do szarości pięknego dnia 

który Cię budzi do życia, po to byś poszedł prędko spać 

żyjesz pełnią życia by tak naprawdę wegetować 

i na odwrót, nie wstajesz z łóżka bo jeszcze nie pora 

Aż w końcu sobie uświadomisz, że w tym stanie, to tkwisz aż po szyję 

jak poczuć co jest w ludziach od dziś niebywałego, gdy sam wciąż gnijesz?! 

A może to nie gnicie, tylko świadomość, że jestem taki jak oni 

bo każdy człowiek ma to coś, co go zrani i zaboli...

...chyba...