Klątwa bytu prymitywnego

Jak dobrze przywitać cały mój świat

który codziennie widzę w odbiciu lustra

gdy tak na siebie patrzę, to mam chęć skamleć

że przez resztę dnia musi mi ten w ludziach paździerz

obrzydzać życie do końca, i to coraz bardziej

ale dla równowagi z lusterkiem pod pachę

spędzę resztę dnia w oknie by widzieć tą hałastrę

ale też by oni widzieli kto pilnuje porządku na klatce

Jestem dumny z tego, że prawdziwy mężczyzna

w mojej osobie wie co chce od życia

już od dziecka wiedziałem że tu jest moje miejsce

nigdzie się stąd nie ruszę, chociaż starzy gonią mnie częściej

ale nie będę pracował na złodziei, a pomagać nie lubię

skoro mnie tak bardzo chcieli to niech mnie od rana znoszą w tej budzie

A ja sam z trudem ich znoszę

nie kiwnę palcem, bo od nich coraz

bardziej bije nienawiść, i to tak że wstyd

a ja wiem lepiej że na pracę młodości szkoda

tak więc piję bez granic wino na zeszyt

Jestem wolny, a oni chcą mi nie od dzisiaj tą wolność zabrać

kto to widział przed pięćdziesiątką harować jak wariat

dlatego odciąłem się już dawno od wszystkich tych

co krzywo na mnie patrzą od samego wejścia na strych

tam mieszkam bo już zaczynało im przeszkadzać

że ciągle spędzam czas w domu, no a gdzie go spędzać mam?!

Ale w ciągu dnia staram się wychodzić do ludzi

także nieraz cały dzień przesiedzę w oknie

tylko po to by im pokazać że już czas się obudzić

a nie bez celu chodzić po dworze tam i z powrotem

Koniec końców uważam że i tak mam pod górkę

w tym życiu, które mi od rana przypomina obstrukcję

tylko rano przed lustrem problem z głowy, bo czuję wielką ulgę

że jestem ciągle młody, choć jest tu nie lekko u mnie