nie wiem, nie mam recepty na szczęście.

śniło mi się, że tanczyłam między liściami a niebo było niedorzecznie piękne.

to był miły sen, chciałam w nim dobitnie poczuć, że nie jest wcale snem.

i chociaż mam permanentne przekonanie o kupie roboty która mnie prześladuje oddaje się obijaniu, kóre weszło mi w zwyczaj.

tylko mam takie wewnętrzne przekonanie o powinności bycia radosną z tytułu tego, że jest jak jest, a nie inaczej.

z tytuły wszystkich trywializmów mojego życia, które skumulowane dają największą radość egzystencjalną, najpiękniejszą w swej prostocie.

lubie to jak pachnie za oknem, lubię dwa kubki kawy na moim biurku.

lubie nową fryzurę elvisa a także perspektywę kolejnego wolnego dnia.

spełniam wszystkie moje cholernie ambitne plany.

bo wczoraj nie liczy się.

nawet jeśli jakiś ułamek każdego dnia spędzam na cholernym wiadukcie słuchając tych samych cholernych piosenek.

m. nadużywają epitetu 'wyjątkowa' całkowicie zatracając jego wartość i znaczenie.