Od ostatniego miesiąca (bez 2 dni)  niemało się zmieniło, a niewiele zostało tak jak było.

Wiem, że nie jestem nienormalna ale też nie-nienormalna.

Normalności chyba nie ma. Nie, na pewno jej nie ma.

Bo czymże ona jest?

Tym co wybrała większość. Tym, co ktoś, kiedyś wybrał za mnie, za Ciebie i uznał za normalne.

Kiedyś, kiedy nie pamiętam, czytałam ciekawą rzecz.

Mowa była o krawacie.

Człowiek "normalny" , po zobaczeniu tego elementu męskiej garderoby (choć ostatnio stał się on uniwersalny, i bardzo dobrze) odpowiedziałby, że jest to po prostu krawat.

Człowiek "nienormalny" powiedziałby, że jest to kawałek materiału w śmieszny sposób obwiązany wokół szyi, utrudniający ruchy i w ogóle nieprzydatny nikomu do szczęścia.

Nieważne kto ma rację, ale ważne kto myśli tak jak większość.

Zatem ludzi normalnych nie ma. Jeśli w ogóle kiedykolwiek byli.

Każdy jest nienormalny i niepowtarzalny.

Ty też.

A ludzie za wszęlką cenę chcą być określani mianem 'normalnych.'

Prowadzi to do zaniku 'własnego ja' i zmieszania się z tłumem.

Za priorytety obierane jest to czego pragnie większość.

Coraz mniej ludzi potrafi 'zajrzeć w siebie', spytać "a ja? czego ja chcę? czego pragnę?"

Idą na łatwiznę i podążają za ogółem.

Bo przecież "to jest normalne..."

A kiedy po raz setny słyszę "jesteś nienormalna Karola!" po prostu przytakuję.

żrą kiełbasę

mają w dupie żywych

zginęła w niepokoju wielkich miast

osnuta huraganem durnych spraw

maleńka tajemnica bycia w ciszy

lub po prostu bycia