Pierwszy, wiosenny spacer w tym roku i kilka ujęć.

Tak jak większość siedzę i czekam na koniec tej szpery światowej. Zamknięty i w miarę odizolowany. I tak sobie myślę i próbuję te kilka tygodni przyrównać do sytuacji moich podopiecznych z aresztu, gdzie kapelanuję sobie od września. Teraz zaczynam ich bardziej rozumieć. odosobnienie jest trudne.

Ja mam najwyżej kilka tygodni a oni, kiedy nawet nie wiedzą jaki wyrok, bo sprawa się wlecze, bo sąd ma czas. Miesiące w celi, czasem we dwóch, a czasem w ośmiu. Różne osobowości, mądrzy i głupi, zaburzeni emocjonalnie i poukładani. Na tych kilku metrach. Mając przed sobą perspektywę lat w jednych murach z tymi samymi twarzami. Po jakimś czasie zna się wszystkie cegły i kamienie na spacerniaku.

Cóż! Nie jestem przeciw więzieniom i aresztom, ale pracując z nimi mogę teraz ich bardziej zrozumieć i może pomóc?

Zobaczymy.

Ja po prostu szukam czegoś pozytywnego w tym wszystkim i wiele znajduję, pomimo ciężaru, który większość z nas coraz bardziej dostrzega i wie, że niedługo trzeba będzie je wziąć na barki i zmierzyć się z nimi.

Ale choć ciężko, to jednak między ludźmi będziemy, gdzie niebo nie jest w kratkę.