Chwila oddechu.

Znowu nawaliłam, znowu mnie nie było.

Na szczęście tym razem nie z powodu zawalania wagi czy obżarstwa.

Musiałam skończyć dwa zlecenia.

Aktualnie utknęłam w domu, z pustą lodówką, która nie będzie kusić, i z perspektywą seminarium dyplomowego w sobotę, na które wypadałoby się przygotować (albo chociaż udawać, że się przygotowuję). 

Postanowiłam przekuć frustrację płynącą z odchudzania na perfekcjonizm.

Tak, każda z nas w takim, czy innym stopniu to robi.

Być najlepszą we wszystkim? To jest do zrobienia.

Dlaczego więc nie spróbować?

Coraz bardziej boję się Chanuki, a potem wyjazdu na święta do rodziny Mateusza.

W domu będą mnie napastowali, że nic nie jem i jestem chora, a tam, u jego krewnych, po prostu będą myśleli, że ich nie lubię (mocno starsi ludzie, mała miejscowość w górach - taka mentalność). Nie wiem, co mam zrobić, żeby nikogo nie urazić, a podczas Chanuki nie wywołać lawiny podejrzeń o Mię i całe to gówno...

Takie tam gadanie.