Kielce. Miasto, które uwielbiam, bo każdy pobyt w nim zostawia we mnie ładunek emocjonalny... Może brzmi to zbyt pompatycznie no ale jak nazwać to wszystko? Magicznie, cudownie, owocnie. Choć to wszystko nie jest tak proste jakby mogło się wydawać. Nie. Zdecydowanie złożone, skomplikowane. Walka z myślami, która trwa już od jakiegoś czasu, chyba osiągnęła swój punkt kulminacyjny.

Był czas na śmiech i powiedzmy, że był czas na łzy. Ech. I na ból piekielny- dosłownie.

Pewne obawy zostały rozwiane, kilka zaskoczeń zaliczyłyśmy.

Rozmowy nocą na ławeczce, szwędanie się główną ulicą. Bezcenny czas!

O koncercie... Sztuka udana bardzo, multum dobrze bąwiących się ludzi. A reszta? Nasza, bo...

Ogólnie chyba zamknęłam pewien rozdział. Rok temu się zaczęło i teraz się skończyło. Ale wzięłam z tego dla siebie co mogłam, doceniam. Bo mimo wszystko warto. I te kilka wspomnień.

Potrzebne to było. Nam. Żeby się wygadać, obgadać, wyrzucić. Lżej.

Zlot. Cóż mogę rzec? Stęskniłam się za Nimi potwornie, za tym, że przy Nich można na całkowitym luzie. A niektóre opowieści mrożą krew w żyłach ;)

Na dowidzenia potorturuje się paroma piosenkami. Właśnie.

Dziękuję!

słowa w głowie jak mantra

`tylko się we mnie nie zakochaj`

kluczowe.