Ogólnie rzecz biorąc wypadałoby tu chyba coś napisać.  Tylko co? Chciałam napisać o skończonym rodziale w życiu, o nowych celach, o nowym początku. Ale to wszystko nie jest tak proste, jak mogłoby się wydawać. Chociaż dzisiaj już zrobiłam krok do przodu, nikt nie powiedział, że jutro nie mogę zrobić dwóch kroków do tyłu. Jednakże cieszę się, że się na to zdobyłam. Główna rzecz, przypominająca mi o tym, co było została usunięta, bezpowrotnie. Mimo wszystko zostanie w mojej pamięci przez bardzo długi czas. Mimo wszystko jestem z siebie dumna.

Ciąglę toczę wewnętrzną walkę. Jednakże myślę, że teraz będzie mi łatwiej. Dużo łatwiej. Bo... udało mi się zrobić coś, o czym nigdy wcześniej bym nawet nie pomyślała. Z czasem będzie lepiej, wiem to. Nieważne co postanowie, wiem, że będzie lepiej.

Przepraszam. Przepraszam, że niektóre rzeczy toczą się nie tak, jakbyście chcieli. Ale wiem, że nie mogę teraz ciągle myśleć o innych, że trochę egoizmu jest wskazane. Przede wszystkim muszę stawiać by nie znów nie ucierpiało coś tak bardzo dla mnie ważnego.

Z pewnością zauważyliście, że ostatnimi czasy niejako się... izoluję. Tak, to prawda. Nie pytajcie dlaczego. Tak musi być, tak będzie lepiej. Wiem teraz, że nie mogę ufać we wszystko, co ktoś mówi. Że nie mogę ulegać tej... iluzji, że ludzie są dobrzy.

Patrzę na moje blizny i... cieszę się. Cieszę się, że je mam. Są symbolem mojej długej walki. Będą mi przypominać o tym, do czego wracać nie powinnam. Bo nie warto. Nie warto. Świat nie ma nic do zaoferowania, więskzość ludzi również. Dlatego właśnie... moja postawa tak diametralnie się zmieniła.

Nie chcę pisać więcej, nie widzę takiej potrzeby. Nie wiem, kiedy tu coś jeszcze napiszę. Nie wiem, czy w ogólę napiszę. W każdym razie... teraz czeka mnie trudna decyzja do podjąciea.