Wiadukt... w tle Wójcik, Tulias, Ada i Aga, która boi sie przejść po tej stronie torów i idzie na drugą. Wakacje, wakacje, wakacje, pachnie mi nimi i brakuje. W sumie najbardziej tego miejsca. Mam wrażenie, że jest tam część mnie. Bo w sumie... jest. Mniejsza.

Patrzę na ludzi, których kiedś nazywałam przyjaciółmi i zastanawiam się, kim oni są? Patrzę na siebie... porównuję przeszłość z teraźniejszością i też się nie poznaje. Mimo wszystko, jestem szczęśliwa. Czuję się... wolna. Jakbym przez tyle lat szukała klucza do wyjścia, a tymczasem był on ciągle na mojej szyi, tak blisko... w miejscu, o którym nie myślałam, żeby szukać. Aż wreszcie spojrzałam w lustro i zrozumiałam, że niepotrzebnie straciłam tyle czasu na bezmyślne krzątanie się po pomieszczeniu i tracenie nadziei, że kiedyś się uwolnie. Jednak lepiej późno niż wcale.

Tak, zmieniłam się. Tak, wiem o tym. I tak, dla mnie jest to zmiana na lepsze, o wiele lepsze, nieważne co kto o tym sądzi. Co prawda, nastały również zmiany, które mnie przerażają, ale myślę... mam nadzieję, że to niedługo minie.

Tymczasem... izoluję się? Można tak powiedzieć. Jednak nie czuję się wcale samotna. 

http://www.youtube.com/watch?v=tpXdNaXYysk