Początek końca i koniec początku

Znowu mnie dopada. 
Cholerna choroba zwana często jako zdołowanie a cięższym odpowiednikiem jest depresja.
Gdy coś zacznie się układać, coś innego musi to zepsuć. 
Od rana miałam pozytywny humor. Dużo energii i uśmiechu na twarzy.
Jak zwykle. Ciągle to samo... Po miesiącu przerwy. Wracamy do rzeczywistości... Smutnej rzeczywistości.
Odbiegając od tematu... Czasami się zastanawiam czy ja w ogóle mogę komuś jeszcze zaufać?
Boję się powierzyć komuś tajemnice bo wiem, że prędzej czy później ktoś się o tym dowie. 
Brakuje mi osoby, która potrafi usiąść obok, wysłuchać i skinąć głową że wszystko będzie dobrze. Czasami taka forma pomocy jest o wiele lepsza od tej, którą często otrzymuję. 
Przekonałam się, że tym którymi się otaczam nie warto ufać a tymbardziej prosić o pomoc czy też się zwierzać. Chyba najodpowiedniejszą osobą- a raczej bardziej rzeczą jest dziennik. Tam też mogę "ochłonąć" wypisując to, co leży mi na sercu. Po części mój udział na tej stronie traktuję jako dziennik. Nie zaglądam tu zbyt często aczkolwiek gdy już zajrzę, to musi być coś na rzeczy. Tak zauważyłam.

Fajnie by było pójść na spacer z osobami, które kiedyś były codziennie. Dziś nie masz czasu nawet z nimi zamienić kilku słów już nie wspominając o wspólnym wypadzie na wycieczkę rowerową. Smutne.
Być może to sport jest jedyną rzeczą i czynnością, która trzyma mnie przy zdrowym życiu. Nie tylko fizycznym ale i psychicznym. Choć z tym drugim mimo wszystko jest znów coraz gorzej... 
Nie chcę się tu wyżalać, ale szczerze to gdzie, jak nie tu? Niby publicznie nie powinno się tego mówić ale... czuję się wtedy odrobinę lepiej. 
Dziękuję tylko za rodzinę, bez której znalazłabym się już dawno w zamkniętym zakladzie. 
Niby negatywnie ale po części pozytywnie-mimo braku optymizmu.

Taki początek końca i zarazem koniec początku...