jakoś tak...

Czasami bywa tak, że jedziemy sami tramwajem. Patrzymy w jeden punkt wsłuchani w dźwięk padającego deszczu za oknem. W ręku trzymasz telefon z nadzieją, że może ktoś zadzwoni. Zaczynamy myśleć o życiu, o ludziach, którzy nas otaczają, o różnych sytuacjach, o tym co mamy i do czego dążymy. Czasami wybuchamy śmiechem, a innym razem uroni nam się łza, ale nadal jedziemy.
Dlaczego tak często, gdy ktoś zapyta co się dzieje, odpowiadamy po prostu: "Nic! Wszystko ok." a tak na prawdę nie wiemy co ze sobą zrobić. Jesteśmy smutni i samotni w dużym gronie ludzi. Mamy w około mnóstwo znajomych, ale na palcach jednej ręki możemy policzyć ludzi którym na prawdę na nas zależy. Tylko kilku zna nas na wylot. Za nasze gesty, wiedzą kiedy uśmiechamy się ze szczęścia, a kiedy tylko robimy dobrą minę do złej gry. Reszta nawet nie próbuje nas poznać. Myślą, że jeżeli wiedzą czego słuchamy, co lubimy jeść a czego nie, to znają nas dobrze. Tylko nieliczni potrafią zauważyć, że coś jest nie tak! Ale niestety bardzo rzadko doceniamy ich i dziękujemy za to, że są.
Gdy byłam mała, bardzo trudno mi było powiedzieć słowo "kocham", było dla mnie czymś wyjątkowym, jednakże po wielu powiedzonkach typu: "i tak wiem, że mnie kochasz" straciło ono swoją moc. Teraz jest zwykłe i już nie tak magiczne jak kiedyś. Przychodzi mi ono z łatwością, chodź wiem, że używam go zbyt często i w złych momentach...
Ale wracając do pustego tramwaju. Myślisz, ze życie traci sens, albo wręcz przeciwnie, zauważasz coraz więcej jego kolorowych stron. I nagle... Dojeżdżasz... Już musisz wysiadać, a tak dobrze się rozmyśla. No cóż... Ale najgorsze jest to, że okazuje się, że nie byłeś sam... Na samym końcu siedział koleś w białym dresie adidsa.


amen.