Progres

Podsumowując swoją drogę w walce z depresją...

Zaczęłam na nowo rozdawać karty w swoim życiu. Polubiłam swój dom, dbam o niego jak nigdy dotąd. Jeszcze dużo chcę, a nie mogę, ale staram się żeby obyło się bez strat. Rybki żyją, kwiaty mają się świetnie. Wyglądam dobrze, nawet jak ubiorę się jak lump, to jestem bardzo wypielęgnowanym lumpem. Zainwestowałam w świetne kosmetyki do twarzy, zostałam przy okazji ambasadorką Mary Kay.

Moje życie na ten moment jest zależne od leków, które przyjmuję. Czasem zapomnę wziąć tabletki przed spaniem, budzą mnie wtedy lęki i niepokój. Staram się nie myśleć o tym, co będzie po odstawieniu.

Czekam na połowę września i powrót do swojej psycholog sprzed paru lat. Poprzednia terapeutka nie podołała, choć dałam jej szansę i byłam nastawiona pozytywnie (co w depresji jest raczej ciężkie), to zawaliła wszystko co mogła. Miałam wrażenie, że liczy się dla niej tylko hajs, który tam zostawiam.

2 ostatnie wizyty u niej kończyły się jednym wnioskiem - napisz CV. Do tej pory go nie napisałam i póki co nie planuję. Odłożyłam ładną kwotę prowadząc firmę i utrzymuję płynność finansową poprzez dodatkowe zajęcia jak m.in. fotografia. Wiem dobrze czego chcę, a czego nie. Nie muszę żyć szablonowo.

W bliższych znajomościach bardzo zdrowe relacje, wszystko na swoim miejscu. Nic bokami mi nie wychodzi, bo potrafię mieć bardzo szybko wszystko gdzieś. Palenie mostów? Moja specjalność. Osoba, która dostała spory kredyt zaufania w ogóle na niego nie zasłużyła. 

Spotkała mnie miłość, nie na długo, niby mały epizod, ale dla mnie jakże ogromny. Fajnie to czuć, to że ktoś cię kocha. W ogóle fajnie czuć cokolwiek. Nie w takiej skali jak się powinno odczuwać takie rzeczy, ale jednak... po swojemu. Rozstania nadszedł czas, pożegnanie kosztowało mnie wiadro łez, ale szybko się pozbierałam. Jest po prostu po staremu. Idę ciągle w tym samym kierunku.

Co jest najgorsze? Że nie mogę nic zaplanować, bo nigdy nie wiem ile mi się uda i czy cokolwiek mi się uda. Bywają takie dni, że jeśli mam możliwość, to po prostu zostaję w łóżku. Najgorzej, jak od moich planów uzależnione są osoby trzecie - niefajnie jest nawalić. Ostatnio ominął mnie koncert, a jeszcze wcześniej wycieczka autokarowa nad morze z przyjaciółkami. Tu akurat zaspałam, co zazwyczaj mi się nie zdarza. Trudno. Nie mogę zrobić nic innego jak przepraszać.

Brak alkoholu dał o sobie przypomnieć przy okazji pożegnania ze swoją miłością. Nie marzyłam wtedy o niczym prócz wódki. To takie lekarstwo na złamane serce, drinki ze spritem, cytryną i lodem. Lubię dodać jeszcze miętę. Pewnie teraz po wypiciu jednego wpadłabym pod stół. Przeczekałam ten kryzys i mogę śmiało stwierdzić, że trzeźwość jest piękna, choć zawsze jeśli coś piłam, to z klasą od początku do końca, ale samopoczucie na drugi dzień zawsze było nijakie.

Waga też poszła w dół, choć jeszcze nie zaczęłam niczego ze sobą robić. Jak już postanowię, choć się jeszcze nie zanosi, to cały sprzęt czeka już gotowy. Zawsze lubiłam ćwiczyć, mieć dobrą kondycję.

Ciężko to dźwignąć teraz, gdy wstanie z łóżka to sukces, ale na wszystko przyjdzie pora.

Co jest najlepsze? To, że depresja to mój ukryty sprzymierzeniec i odkąd ją tak traktuję jest po prostu łatwiej mi to pojąć. Nigdy w życiu nie zmieniłabym tak wiele w krótkim czasie. Żyję sobie z nią, ale mam nadzieję, że w pewnym momencie i my się pożegnamy i podziękujemy sobie za wszystko. Nic samo nie przyszło, wszystko kosztuje mnie dużo siły i walki, ale wyjdę z tego mocniejsza. Tego jestem pewna.