Najpiękniejszy widok na świecie to obraz mojego syna, który szczęśliwy biegnie do mnie z rysunkiem albo laurką.

Mam szczęście widzieć to prawie codziennie.

Wszystko co robię, robię dla Niego.

Pracowałam cały weekend, był to najlepiej spędzony czas ostatnich dni. Cieszę się, że dałam radę i tym samym sprawiłam sporo radości swoim pracownikom, lubią ze mną pracować. Bywa różnie, często mamy niezły młyn, nadmiar pracy, presję czasu, a ponoć jestem tam tą osobą, która tworzy dobrą atmosferę, pomaga i wszystko leci bez stresu. Nawet jak ktoś popełni błąd, to od razu ma powiedziane, że miał do tego prawo i ma się nie przejmować, bo to nie jest operacja na otwartym sercu. Mam małą ekipę, która sporo pracuje, bo tak sami chcą, nie ma więc potrzeby dobierania ludzi do zespołu, co mnie ogólnie bardzo cieszy. Ciężko wprowadzić nową osobę w ten świat, kiedyś było to moim zadaniem, kiedy jeszcze pizzeria nie była moja, tylko byłam tam pracownikiem nr 1. Teraz, przy tylu obowiązkach, zabrakłoby mi energii na uczenie nowej osoby, a zlecenie tego któremuś z pracowników pewnie wystawiłoby jego cierpliwość na wysoką próbę, zwłaszcza gdy ta nowa osoba za pierwszym razem by czegoś nie opanowała. Kolejny weekend zaplanowałam również w pracy, dobrze mi to robi. Wleciał też karnet na siłownię, będę tam miała wspaniałe towarzystwo, o ile dotrę, a myślę, że przez siłę dam radę.

Tworzę sobie sama wiele opcji, których będę mogła się chwycić, kiedy znów trzasnę o ziemię i nie będę miała za co się złapać, żeby się podnieść. Psychoterapia już za tydzień, marzę o tym, aby było inaczej, żebym budziła się spokojna. Lękom nie ma końca, to jest najgorsze, ale dam radę. Najgorzej być w tym samemu, ale chyba jeszcze gorzej nakładać to na kogoś bliskiego.