Monika, nie bij!

Krakowski rynek i jego niepowtarzalna, urokliwa aura. Tłok, magia, kościół mariacki i rzesza przystojnych mężczyzn. Czego chcieć więcej? 18 lat, piątku i sporej ilości alkoholu.

I kto by pomyślał, że tak obcy człowiek jest w stanie wywrócić mój świat do góry nogami. Motywację uważam za dokonaną, chęci trenera nie pójdą na marne. Ćwiczyć, ćwiczyć, raz jeszcze ćwiczyć. Po dostaniu owego sms'a, zapytałam samą siebie "czy to nie za wiele? Dasz radę?". Zrobię wszystko by nie zawieść własnych oczekiwań. Każde wypowiedziane przez Niego zdanie, wiele razy zostało napotkane w mej głowie, ciągła analiza, czytanie między wierszami. Czy tenże przekaz odzwierciedlać ma mój brak dojrzałości do trenowania, czy może mowa tutaj wyłącznie o szczerych chęciach bym stanęła na własne nogi? Zrozumiem to w najbardziej uproszczony sposób, doszukiwanie się podłoża drugiego sensu, traci w tym wypadku na wartości. Presja, która na mnie ciąży jest ogromna, ale nie poddam się, mam jeszcze sporo do udowodnienia. Ludziom, a przede wszystkim samej sobie.

Nie mam pojęcia czy pewne cechy charakteru, tudzież różnego rodzaju przyzwyczajenia przemijają z wiekiem, ale stwierdzam zupełnie świadomie, ze moje dziwaczne usposobienie stopniowo zanika. Z praktycznego punktu widzenia, winnam się zaistniałą sytuacją cieszyć, ale jak to paradoksalne zapędy mają w zwyczaju, zaczynam w dyskretny sposób dążyć do odnalezienia złotego środka, antidotum na splamienie osobowości szarą barwą. Nie czuję powołania do bycia jedną z tysięcy pospolitych dziewcząt., zasilanie statystyk nie leży w mej naturze.

-Boże, ale z Ciebie upierdliwy masochista.

-Do usług.