129 .

Moje Drogie,

trudno tak w paru słowach ująć to, co teraz dzieje się z moim rażącym, obszernym ciałem. Są takie słowa, które mogłyby to oddać, pokazać, zwizualizować. Wiedzcie, że nie jestem jeszcze na to gotowa.

Nie sposób stąd, opisać jak to wszystko targa moimi emocjami i nadaje kierunek snom, przez które jestem tylko bardziej rozdrażniona i wyobcowana. Nie sposób w pustce, nicości niespełnionych marzeń i ssaniu nadziei. Napisać cokolwiek sensownego.

To o czym trudno mi pisać, co więcej mówić, jest wciąż moją przerazliwą tragedią, z którą próbuję się zmagać, by KTOŚ znów mógł zabrać mnie na gorącą czekoladę...

To zdjęcie, przypomina mi różach, które dostała kiedyś moja matka. Jest ich czterdzieści, wiszą w kuchni, ściśnięte grubą nicią, jak gdyby miały zaraz gdzieś uciec. Wszystkie pachną tym samym niezmiennym zapachem, jak wtedy, gdy kurier w niebieskiej kamizelce, przyniósł je pod drzwi. Tęsknie za ich czerwono krwistymi płatkami, w których było widać miłość ojca.