...

Jakoś długo mnie tu nie było. To dlatego , że dużo się dzieje a mi brakuje czasu na cokolwiek. Dziś mam ten czas i piję już piąta kawę. Tylko dlatego , że znów nie szanuje się mojego czasu i możliwości. Specjalnie zostałam w domu zamiast zrobić rechabilitaco-trening i wybrać się do apteki po potrzebne leki. A to dlatego , że ktoś zekomo potrzebuje coś ważnego załatwić a tak naprawde siedzi w necie i nic nie robi. Miałam 3 godziny,które mogłam spędzić pożytecznie na to czego potrzebuje. Zamiast tego siedziałam w domu czekając na coś co nie nastąpiło... Nienawidze kiedy ktoś nie liczy się z danym słowem i z czasem drugiego człowieka.Mam nadzieję,że już od majówki wszystko zmieni się na korzyść dla mnie i mojej swobody. Mianowicie przeprowadzam się i zamierzam korzystać ze wsparcia bliskich mi osób i już nie być więźniem czterech ścian... Mam jeszcze pół roku na zebranie się i dojście do siebie i muszę wykorzystać to w 101%

Mam też nadzieję,że w ciągu najbliższego miesiąca dostanę z DE te dobre wieści,na które czekam od lutego. Wiem, że wtedy będę miała szerszy wachlarz możliwości i spokojniejszą głowę. 

W środę w końcu pojawię się w moim duuuuzym mieszkaniu. Brakowało mi przestrzeni od dawna. Dużo pracy, składania nowych mebli i sprzątania przede mną. Jednak cieszę się na tą zmianę 

Dziś mija rocznica feralnego spaceru z Gustawem. Mianowicie rok temu mój piesio wpadł do rzeki w parku w DE. Była to bardzo głęboka i porwista rzeka. Pamiętam moje przerażenie kiedy się nachylił i nagle wpadł. Rzeka płynęła bardzo szybko a go nigdzie nie było... Byłam pewna , że już go nie zobaczę... Krzyczałam na całe park,nogi zaczęły mi drżeć...i nagle usłyszałam pisk i zobaczyłam zmoczoną główkę mojego malutkiego szczeniaczka. Szybko złapałam się krzaka a drugą rękę wyciągnęłam po Gustawa. Dzisiaj w rocznice tego zdarzenia Gustaw na spacerze wpadł do jakiegoś dziwnego dołu,którego nawet ja nie zauważyłam. Na szczęście i wtedy i dziś wyszedł cało i cieszy mnie swoją obecnością i miłością.