0007...

Miało być dzisiaj coś ekstra ale internet się zbuntował i fotoblog się zbuntował i nie będzie ale może to i lepiej bo w końcu będę miała trochę więcej czasu na przemyślenie jak to ugryźć i żeby było takie fajne i zaskakujace. Płeć męska śpi a ja czuwam i jestem tu z wami. Może to dziwne ale czasem myślę że po tylu latach ja dopiero się budzę co do tego że mam dziecko dziwne prawda? Natchnęło mnie bo starszak za kilka dni kończy swoje już piąte urodziny tyle lat minęło a ja do dziś pamiętam jak leżałam całą noc na porodówce jak nic nie czułam do niego tuż po porodzie - ulga że skończył się ból, ale z każdym dniem z każdą chwilą jest coraz większa chęć dania mu tego co najlepsze, przekazania jakie wartości warto mieć gdzieś pod skórą w głębi, jakie zachowania są akcetowane i jak mocno kocham... każda porażka boli mocniej ale jest też sygnałem do zmiany do zrobienia czegoś w inny sposób niż ten wyuczony - wpojony przez rodziców, że przecież jestem wolna, dorosła i mogę teraz decydować sama za siebie i przede wszystkim mam w obowiązku wziąć odpowiedzialność za swoje dzieci i nauczyć ich odpowiedzialności i szacunku. Bywa różnie bywa wściekle bywa smutno ale ważne że on jest (że oni są), że widzę w nim potencjał, dobroć, wrażliwość widzę w nim siebie i widzę wielką czarną dziurę bez dna którą zapełnia się miłością coraz to więcej by był szczęśliwszy - nie jestem ideałem nigdy nie będę ale staram się, widzę pewne rzeczy które kiedyś były wymazane z wielkiej księgi pt. doświadczenie i nauka życiowa. Zaklęty krąg trwa dopóki nie wdepniemy gdzieś za daleko wtedy zaczynamy się zastanawiać i czasem nawet coś robić by wyrwać się z zachowań, które bolą przez całe życie, by oszczędzić tego własnym dzieciom. Na fotce on... ten pierwszy, pierworodny, wspaniały... tęsknie za młodszym nie ma go z nami obecnie ale już niedługo wróci ten mały rozbrykany roześmiany ludzik...


Strach...? :) Jestem niegroźna.