Patrz.

Gdzieśtamcośtam.

http://www.youtube.com/watch?v=vxEBxPuny0o&list=PLg639g4RkkVulgHiCJeu0vTBKgEqF3QcX

Patrz. 

Chociaż podłoże jest tak kruche nie załamuje się podemną.

Stąpam po rozżażonych węglach, czas raz po raz parzy moje stopy, ale jestem tu.

Czasem mimo zaciśniętych zębów nie wytrzymam, ugną się podemną nogi, ale kiedy klękam parzy bardziej.

Moja zwęglona skóra przypomina o bólu porażki, nie pozwala mi upaść, wtedy nie pozostanie przecież nic z mojej porcelanowej delikatności.

Porcelanowej delikatności?

Hahahahahahahahahahahahaha

Jestem prawdziwa.

Już teraz, prawdziwa i bezbronna, dobrze?

Niecodzienne propozycje przemocy na bezbronnych, ale tak najeżonych kolcami.  Kiedy przytulasz takiego, a on zupełnie nagle wysuwa swoje szpony, drąży nimi w twoim ciele, hakami oplata myśli żebyś przypadkiem nie uciekła.  A Tobie udaje się wyrwać, chociaż rdzawe płaty mięsa pozostają blisko przy nim, chociaż rwiesz siebie by odejść, odejść. Wtedy, właśnie wtedy niecodzienne propozycje przemocy na bezbronnych stają się wyjątkowo kuszące. Tak mogłabym podsumować pumę.

Pierdolony świat narkomanów.

Dlaczego właśnie one zawsze stają na pierwszym miejscu?

Źle zadane pytanie.

Dlaczego ja nie mogę.

Teraz.

Proszę.

Proszę, przestań. 

Chcę Ciebie, jestem obrzydliwie słaba, łasząca się jak suka która faktycznie kogoś pragnie, dlaczego nie mogę stąd wyjść, dlaczego czwórka niebieskich ścian pozwala mi tylko myśleć o braku.

Dlaczego kurwa bardzo konkretnie nie jest mi wszystko jedno?

Jeszcze.

Pierdol się, udław swoim zadufaniem, później rzygaj swoim egoizmem.

Nienawidzę Cię.

Uwielbiam Cię.

I wszystko nagle opadło. Cały mój niepokój, moc poczucia, że jestem sama, cała tęsknota.

Dziękuję Ci, indianinie.

Nie wierzyłam, że kiedyś się przekonam, że masz taką moc.