Ty.

https://www.youtube.com/watch?v=ReYl3-XWGUI

Nie masz mi do zaoferowania nic. Nic co przekonałoby mnie by niezmiennie patrzeć w twoją stronę.

Dlatego ja również nie silę się na kuszenie kolorowymi smakołykami.

Nauczyłam się już jak twarde i naostrone jest nadzienie - niespodzianka. Jak półokrągłe ramiona haczyka głęboko mogą wbić się w miękką tkankę gardła. Jak bolesne jest wtedy przełykanie, mówienie, istnienie - nic to jednak w porównaniu do prób pozbycia się przyjaciela wieńczącego przezroczystą żyłkę. 

Brzmi pięknie, zupełnie jakby wypełniało mnie współczucie. Nic z tego. 

Przewlekle cierpiący mnie męczą.

A w żadnej okraszonej bliznami gardzieli nie brak haczyków. 

Jesteś potworem? Już? Przyznajesz się tak łatwo?

Dobrze, nie wymagajmy, los z pewnością podrzuci odrobinę słodyczy.

Moja piękna bestio o betonowych szczękach, dlaczego łypiesz na nich tak pogardliwym spojrzeniem?

To przecież moi przyjaciele!

To przecież byli moi przyjaciele. 

Są, wciąz są. Kim? Nie zadawaj tak trudnych pytań, nawet oni sami nie mają pojęcia. 

A kiedy zawiedziesz mnie następny raz? Nie, nie ma w tym odrobiny wyrzutu, godzę się na to. W innym wypadku musiałabym zostać sama. Albo zrobić problem. I robić go za każdym razem. Nie lubię problemów, zwłaszcza jeżeli wyniknąć z nich mogą tylko początkowe wnioski. Godzę się na to, ale po prostu wolałabym wiedzieć wcześniej, żeby na chwilę zamknąć oczy i nie zapamiętać ciebie w ten sposób. Boję się, że inaczej któregoś dnia w mojej pamięci knykcie twojej dłoni już na zawsze będą bieleć przez to jak mocno ściskasz moje gardło.

Kocham Cię. 

Jakże uniwersalne.