Zapraszam do mojej głowy

Panie, panowie.

Powpowpow.

Kafelki były zimne. Lustro brudne,  a kran naznaczony pędzlem rdzy. W tafli odbjało się puste spojrzenie, a na jej obliczu malował się uśmiech - zbłąkany gość który na swoje przedstawienie przybył zbyt późno. 

Przez trzy lata.

Nagły błysk przeciął szarość. Niespodziewany oślepił, zmusił powieki do opadnięcia. A kiedy te znów się podniosły otoczenie wyglądało zupełnie inaczej. 
Jakże znajoma latarnia. Wyznaczająca granice, kontrast pomiędzy okręgiem oświetlonego słabą łuną chodnika i nieprzeniknionego mroku naprzeciw. Owy chodnik był tak samo szary i pozbawiony wyrazu jak zawsze. Znienawidzony widok. Krok wymagający odwagi, lub bezruch wymagający cierpliwości.
Szukać, czy pozwolić być szukanym?
Blondynka wydała z siebie ciche westchnienie i spojrzała w oczy towarzyszki.
- Którą drogę wybierze człowiek? Będzie odnosił się do latarni, potrzebuje punktu odniesienia, z natury. Więc którą wybierze?  Przechyliła nieco głowę i wskazała palcem kolejno w przód, w tył, w lewo i w prawo.  Ale te drogi są ślepymi zaułkami. Wmówiono nam, że to lepsza opcja. Wmówiono wszystkim, że ten wybór jest najlepszy.  Przerwała, i na moment wbiła wzrok w przestrzeń marszcząc brwi. Westchnęła cicho.  Dobra, właściwie mają rację. To jest lepsza opcja. Właśnie dlatego, że po ich myśli. Ale jeżeli stoisz tutaj i czujesz, że wolisz zniknąć niż ich posłuchać, nie znikaj. Wybierz gorszą opcję, ale bądź. Teraz pojawia się pytanie& gdzie iść?  Schyliła się i podniosła jeden z kamieni na bruku. Podrzuciła go w dłoni.  Zostaw ich wskazówki w tyle. Po ciemku łatwiej odnaleźć światło.  Zaśmiała się mrukliwie, zamachnęła. Kamień wyrzucony przez dziewczynę przeciął powietrze i celnie trafił w żarówkę latarni. Ostatnim, co pozostało po świetle było kilka ginący iskier i ostry dźwięk tłuczonego szkła.