This is how I roll

http://www.youtube.com/watch?v=COfzQaTJoP0

Zdjęcie z klepsydrą, prawie z Mopsem.

heheheuueh

Lubię ten czas.

Uwielbiam go.

Wszystko jest tak proste.

Odstawianie, dziaranie, gojene się ran, sprzątanie, życie z Mopsem, zapalenie migdałków (mimimimi).

Zbyt proste.

Jak to się stało? Jak ten czas przemknął? 

Zwalniając.

Decyzja podjęła się sama, zbyt szybko. Czas zapierdalał, podkręcany białą trucizną, więc i rozterki były bardzo proste. Nagle jak wielka, lepka ściana stanął warunek abstynencj. Podjęłam się,  ale szybko okazało się, że ograniczenie jest wystarczające. 

Uginały się podemną nogi. Świat zbyt często zachodził szarą mgłą. Byłam tak obrzydliwie słaba, podatna na każde trącenie. Nie, nie mdlałam, usypiałam. Jeżeli przyznałabym, że traciłam przytomność średno  raz na godzinę sama zaniepokoiłabym się. Ale ja usypiałam. Czasem przez to upadałam na ziemię.  Ale usypiałam. 

Przez brak jakiegokolwiek stabilnego połączenia z tym światem nawet przez chwilę wpadałam w panikę, w krótką, delikatną panikę, że czas powtórzyć dawny scenariusz,  ale no kurwa.

Drogi Lisku, śmierć teraz byłaby chyba najgłupszą rzeczą, jaką zrobiłaś w życiu.

Teraz piję dwie tabletki dziennie, rano i później, śpię jak normalny człowiek, czasem tylko trochę przesadzam.

Staram się bardzo natarczywie o tryb. I wygram.

Jazdy o 22 i powroty o 5.

Cały ten czas, który krystalizuję w jednej piosence, cholernie krótkie trzy tygodnie, pełne cudownego śniegu, mniej cudownego chłodu,  najcudowniejszego, najgłośniejszej muzyki, wygranych na wszystkich polach.

I niech będzie najlepiej, póki ma być. Wiem już to, że nie mogę trzymać na siłę żadnego momentu, ulotność osób ma dużo więcej uroku, niż czekanie, aż zrobią się napuchnięte od zmęczenia. A na miejsce każdego stawi się ktoś inny. 

Czerpmy, podskakujmy, cieszmy mordki, bądźmy leccy, dajmy porwać się dźwiękom.

Jestem szczęśliwa. 

Chociaż nie mogę mówić, bo jestem chora, chociaż nigdy nie przestanę brać, chociaż milion innych strasznie smutnych rzeczy, które zaraz dadzą mi się we znaki, ale wcale nie chcę ich wymieniać i o nich myśleć.