Dzisiaj w końcu powrót do świata żywych

Jeny naprawdę chwilami już myślałam, że umieram..

Ale już po tej skomplikowanej chorobie, więc życie czas zacząć

Mimo,że prawie 3 tyg siedziałam w domu, bardzo dużo się działo w moim życiu i bardzo mało osób wie co, bo nie byłam z nikim w żadnym kontakcie, ale w piątek nasz dzień, siostry musimy pogadać, jak ja się za wami stęskniłam, już sobie wyobrażam ile mamy sobie do opowiadania.

Dzisiaj pierwszy dzień w szkole, nawet luzik, ale tak mi się lekcje dłużyły, że masakra.

Chcę już weekend, nadal powinnam leżeć w łóżku, ale mam cholernie dużo zaległości.

Na dodatek rozjebał mi się telefon, i tak muszę sobie kupić nowy, ale narazie musiałam zakosić mojej mamusi

I ogólnie nie narzekam, mam bardzo dobre samopoczucie, i rozpiera mnie energia

I ludzie od prawie miesiąca nie miałam ani kropli alko w ustach i jest tak jak kiedyś, czyli bardzo jestem niepoważna, głupol jednym słowem

Jutro mam spr z po z całego roku, normalnie zajebiście, nawet nie prowadzę zeszytu, ale kit, dzisiaj na woku pobiliśmy rekord, przez 45 min lekcji babka miała 5 podejść sprawdzania obecności, na szczęście skończyła z dzwonkiem, ale lekcji już nie było, hehe.

Dobra nie chcę mi się pisać, więc już kończę.

Kawałek z życia boli bardziej niż jego całość

Zawołać o pomoc okazuje się czymś za mało.

Nie wystarczy podać mi ręki na zakręcie.

Gubię się, gdy mam przed sobą tą ciemną przestrzeń.

Idąc przed siebie, próbując zapomnieć.

Potykam się o fakty i o miliony tych wspomnień.

Pytam się siebie, jak długo wytrzymam?

Bo tracę już grunt, nie mam się czego przytrzymać.

Zdana na siebie, próbuję z tym walczyć.

I dopisać znów marny scenariusza ciąg dalszy...

...