Zdjęcie stare, ale nie znalazłam nic innego...To na tym oknie leże sobie wieczorami i oglądam gwiazdy, niby taka wiocha, ale niebo jest tu piękne...

Dzisiaj nie było tak źle jak przypuszczałam, przeżyłam, ale nie było łatwo...

Wokół mnie tyle się dzieję a ja kompletnie tego nie zauważam, jestem rozkojarzona, zamyślona i ciekawa jestem jak długo to potrwa...

Ale sądząc po wcześniejszych doświadczeniach już nigdy nie będzie tak jak kiedyś...

Swoje życie dzielę na kilka etapów, dwa są szczególne, pierwszy trwał trzy lata, drugi rok...Dzisiaj jestem w punkcie wyjścia i nie wiem  do którego życia mam wrócić, gdybym wybrała pierwsze to znowu cierpiało by przy tym wiele osób, ale jeśli wybiorę drugie to zniszcze sobie życie...Teraz chyba nadszedł czas, gdy wspomnienia trzeba oddzielić granicą i iść dalej z uśmiechem na twarzy, udając, że jest wszystko dobrze, tak jak robiłam całe życie, bo życie to gra, w której wygrają tylko najsilniejsi, nie można być słabym, bo zostaniesz zabity przez wszystkich tych, dla których ważne jest tylko to by po trupach iść do celu...Życie to nieustanna gra, bawimy się w aktorów, nikt nie ściąga maski, a czasem właśnie gdyby się pokazało swoją prawdziwą twarz, to dostrzegli by nas ludzie, dla których stalibyśmy się całym światem i wraz z tą drugą osobą  byśmy tworzyli swój mały świat, do którego wstępu nikt by nie miał...Niby tak nie wiele, ale każdy się boi zaryzykować...Cały czas gonimy za marzeniami, ale zatracamy się w tym wszystkim...

Moje marzenia miały okazję się spełnić, ale stchórzyłam i straciłam szansę...Jednak wiem, że się nie poddam, mam cel, który osiągnę, bo nadszedł ten etap mojego życia, w którym trzeba zacząć walczyć o własne szczęście...Tak, teraz wiem, że dam radę...

Wczorajszy wieczór był bardzo udany, trochę sobie poszalałyśmy na śniegu, jak to co zimę bywa, ale tak to jest, jak się jest takim dużym dzieckiemW piątek mam koniec semestru i nie sądziłam, że mogę aż tak nisko spaśćale od następnego półrocza się biorę do roboty, bo w końcu trzeba jakoś skończyć to lo i iść na jakieś studia..hm..ciekawe czy mnie gdzieś przyjmą, ale jak nie to będę siedziała w domu z dziećmi i gotowała mojemu mężowi obiadki..

Na koniec taka piosenka, jak to Daria powiedziała: "jakbym widziała ciebie", no cóż ja też śpiewam do prostownicy, czy tam lokówki, a po coli to nawet publicznie, ale przynajmniej w ten sposób ja i ludzie, którzy to widzą mają zawsze uśmiech na twarzy, a że śmieją się ze mnie, to mi nie przeszkadza, bo też się lubię pośmiać z moich głupich pomysłów..

http://www.youtube.com/watch?v=M9lcc-IsOFE&feature=related