Weekend, wszyscy się bawią, a ja piszę już 2 dziś notkę, bo kompletnie nie mam co robić...

Zresztą nawet nie mam na nic ochoty, tak sobie siedze i z sekundy na sekunde co raz więcej rzeczy mi przychodzi do głowy...

Nie dość, że dzień był fatalny, to jeszcze sama się dołuję, może nawet umyślnie...

Ja się kiedyś wykończę z własnej winy...

Zamiast się pocieszać, że bedzie dobrze, to specjalnie sobie najgorsze rzeczy przypominam, żeby jeszcze bardziej się załamać.

Z nerwów jestem cała jakaś roztrzęsiona, zdrowie ostatnio też mi się psuję, ale mam to w dupie szczerze mówiąc, bo jakoś specjalnie mi na tym nie zależy...Pamiętam jak kiedyś pocieszałam bardzo bliską mi osobę, powiedziałam jej wtedy, że na każdego przyjdzie czas, żeby być szczęśliwym, ona mi odpowiedziała, że na każdego przyjdzie czas kupić trumnę i jechać w las, wtedy mnie to przeraziło, ale teraz sama kieruję się tymi słowami, bo nie dość, że życie jest zjebane i niesprawiedliwe, bo niektórzy nie robią nic a mają wszystko, a inni są w stanie poświęcić życie dla czegoś, ale im nie wychodzi, to w nagrodę za cierpienie zakopią nas w ziemi i zeżrą nas robalę. Jest za co dziękować naprawdę, ale widocznie są ludzie lepsi i gorsi, ja już się przyzwyczaiłam, że nic mi nie wychodzi.

Ostatnio mam alergie na słowa marzenia, bo jak se pomyśle o swoich i wiem, że to jakiś bezsens, który się nie spełni, to zaczynam marzyć, żeby ktoś mnie przypadkiem zabił, bo takie tkwienie w miejscu, które otaczają szczęśliwi ludzie to jakaś mogiła totalna...Tak się to wszystko jakoś ułożyło, że nagle obudziłam się po drugiej stronie lustra, po tej złej stronie, nie wiem co przegapiłam, co zrobiłam źle, ale wydaję mi się, że na to nie zasłużyłam, ale widocznie na szczęście też nie zasłużyłam. Najgorsze jest to, że często czułam się samotna, a teraz jestem samotna. Chociaż na dwie bliskie mi osoby mogę liczyć. Z jedną z nich widzę się prawie codziennie, niestety tylko w autobusie, albo jak czekam u niej to mnie dokarmia, a z drugą w zasadzie z drugim, bo to jedyny chłopak, który tyle o mnie wie i jeszcze mnie nie znienawidził , ale wiem, że mogę na niego liczyć.

Jednak takie pisanie tego co się czuję nie jest takie złe, chociaż może być chaotyczne, to przynajmniej jakoś się zająć czymś można i nie mysleć przede wszystkim o tym jak łatwo można się przejechać na swoim życiu i zawieść na tak ważnych ci osobach...

Pewien fakt miałam zachować dla siebie, ale w końcu Darii udało się go wyciągnąć ze mnie, nie wiem kto co czuję, ale wiem też, że moje uczucia dla niektórych się nie liczą wcale. Teraz przynajmniej wiem, żeby na przyszłość nie obiecywać sobie rzeczy, które są niemożliwe i to niekoniecznie z mojej winy...