Jesteśmu dla siebie stworzeni. To temat bezdyskusyjny: lubimy ze sobą spędzać czas, dzielić się przeżyciami, oglądać razem filmy i spać razem, uprawiać seks, wymieniać się książkami i dzielić odkrytą muzyką. Mimo kryzysów jedno z nas zawsze umiało odpuścić, bo zalezy nam na sobie bardziej niż na czymkolwiek innym. 

Co będzie jak pójdziemy na studia?

Te pytanie coraz częściej mnie dręczy, ponieważ to już tak blisko... za miesiąc koniec szkoły. Ja idę do pracy, ty będziesz mial wymarzone długie wakacje. Pamiętam jak rok temu dosłownie całe wakacje spędziliśmy razem... Szkoda że to było ostatnie takie lato. Mniej czasu przez moją pracę, ale i tak wiem, że będzie niesamowicie!

Później październik. Ty idziesz na dzienne, i przeprowadzasz się. Ja na zaoczne i zostaje tu. W tygodniu praca, w weekendy szkoła. Kiedy będziemy się spotykać? Czy damy radę przetrwać rozłąkę? To tylko 100km ale... teraz spędzamy ze sobą całe dnie, tym bardziej będzie nam się trudniej przyzwyczaić do nowej sytuacji. 

Jestem panikarą. Potrzebuję dużo twojej uwagi żeby czuć się bezpieczna w związku i szczęśliwa. Jak bardzo chciałabym zatrzymać czas... Może to wypaliłoby przez kilka miesięcy, może byłoby ok. Nic by się nie zmieniło. Ale 3 lata? To dla mnie zdecydowanie za długo... 

Może i martwię się na zapas. Nie wiem. Nic już nie wiem, oprócz tego, że chcę ciebie. W końcu z tobą mieszkać, eh... Czemu wszystko musi być tak cholernie trudne? Chciałabym zawsze mieć cię obok, czuć twoją obecność, spać w twoich ramionach i być okrywana w nocy kołdrą, jeśli ją skopie. Niczego więcej nie chcę. To za dużo?