Część 6.

Ta cisza trwała jeszcze kilka chwil. Miałam okropny mętlik w głowie.

- Więc opowiesz mi o tym zdarzeniu, czy będziemy tak siedzieć ?

- Nie wiem od czego zacząć..

- Najlepiej od początku. - Po tych słowach spojrzał na mnie i się uśmiechnął. Liczył pewnie na to samo z mojej strony. Jednak ja zachowałam powage.

- Bo pewnie uznasz mnie za idiote, i masz do tego prawo - zaczął - od jakiegoś czasu zwróciłem na Ciebie wiekszą uwagę niż to było zwykle. Lubię Twoje roześmiane zielone oczy. Lubie gdy jesteś skupiona jakimś zajęciem, albo gdy siedzisz pod klasą wpatrzona w jeden punkt. - wtedy nie mogłam uwierzyć w to co on mówi. Skąd wiedział o tym wszystkim ? Czyżbym mu się podobała ? Ale nie . Napewno nie. - I kiedy się dowiedziałem, że bieżesz udział w tym przedstawieniu uznałem, że to jedyna okazja by się do Ciebie zbliżyć. Ale za późno się zorientowałem i Krzysiek zajął moje miejsce. Nie mogłem tego znieść, że taka okazja przeszła mi koło nosa. Dlatego postanowiłem, że musze coś zrobić by go wykluczyć z gry. Poprosiłem chłopaków o pomoc, odziwo się zgodzili. Chyba dlatego, że chłopak wielokrotnie zaszedł im za skóre.- po tych słowach zamilkł i chciał się do mnie zbliżyć.

- Co prosze ?! Dlatego go tak pobiłeś ?! Nie mogę w to uwierzyć. Ty zadufany w sobie chamie ! Ty egoisto ! - krzyczałam na całe gardło. - Dla twojej zasranej świadomości to nie musiałeś tego robić, bo Krzyśkowi wcześniej przyciął palca jakiś chłopak pomiędzy stolikami. I już wtedy był wykluczony z tej Twojej `gry`. - nawet nie wiem kiedy łzy poleciały mi po policzkach. Widziałam, że jemu też nie jest łatwo, ale w tym momencie nie obchodziło mnie to. - Jak mogłeś coś takiego zrobić ?! Boże ! Biedny Krzysiek .. Wychodzi na to , że to wszystko przeze mnie... - wzięłam szybko torbe i wybiegłam z sali trzaskając drzwiami. Na korytarzu stała Iga, Maciek i pani Agnieszka. Chyba wszystko słyszeli. Może to i dobrze. Przynajmniej dostanie się gnojkowi. Kierowałam się w stronę szatni. Siadłam na ławce i zaczęłam strasznie płakać. Nie mogłam sama siebie powstrzymać.

- Tu jesteś ! - usłyszałam głos Michała.

Nic nie odpowiedziałam. Nie chciałam go więcej widzieć na oczy.

- Przepraszam.. - usłyszałam po kilku sekundowej ciszy. Jednak ponownie nic nie powiedziałam tylko jeszcze bardziej zaczęłam płakać.

- Ma..ma..masz go prze..przeprosić - powiedziałam zachodząc się od płaczu.

- Wiem, dzisiaj mam zamiar to zrobić.

Zaczęłam się szybko ubierać. Chciałam wyjść z szatni jednak Michał zagrodził mi drogę. Był silniejszy ode mnie wieć nie miałam żadnych szans. Przytulił mnie mocno, a ja jakbym odpłynęła. Nie próbowałam nawet się od niego uwolnić.

- Przepraszam, naprawde przepraszam. - te słowa usłyszałam jako ostatnie, ponieważ wypuścił mnie ze swoich ramion, a ja szybkim krokiem kierowałam się w stronę drzwi ciągle płacząc. Zastanawiałam się gdzie jest Iga. Przecież w takim momencie powinna być przy mnie, pocieszyć mnie i przytulić. Nie zastanawiając się łdugo nad tym wyszłam ze szkoły zakładając kaptur na głowę. Przeszłam kilka metrów, ale poczułam, że jest ze mną nie najlepiej. Zachwiałam się troche i zrobiło mi się ciemno przed oczami. Pomyslałam, że to pewnie od tego płaczu. Siadłam na chwile na zimny krawężnik. Nie zwracałam teraz uwagi na wygode. Podkuliłam nogi i włożyłam głowę pomiędzy kolana nadal płacząc. Usłyszałam kroki koło siebie, ale nawet nie miałam siły by podnieść głowę i zobaczyć kto to. Mogłam się tylko domyślać..

_______________________________________________________________________

Jak zawsze liczę na wasze szczere komentarze ;) oczywiście jeżeli się podoba klikamy `Fajne` ;D i jak macie czas i chęci to bardzo proszę Was o pomoc w rozpowszechnieniu mojego fbl. Chciałabym, żeby mogli moje opowiadanie przeczytać wszyscy ;* oczywiście można wysyłać własne historie na e-maila : [email protected] ;D czekam z niecierpliwością ;*

Jutro notka będzie około godziny 16, ponieważ mam zakończenie wolontariatu. ;)

doobranoc ;*