Kochani . ;*

Dzsiaj zauważyłam, że około 330 osób dziennie wchodzi na mojego fbl :D

dlatego mam do Was ogromną prośbę ;]

jeżeli już tu jesteście to kliknijcie `Fajne` ;)

baardzo mi na tym zależy <3

i następna notka będzie za 30 `Fajne` :D

taka tam motywacja xd

miłego czytania ;**

________________________________________________________________________

Część 22.

- Nie trzeba było, doszła bym jakoś sama - powiedziałam, gdy posadził mnie w samochodzie. Był on czarny, taki czysty i lśniący. Widać było, że jego właściciel był nieźle nadziany.

- Z pewnością - odpowiedział. Popatrzyłam na niego i dopiero wtedy zauważyłam jaki ma śliczny uśmiech, równe i białe zęby oraz dołeczki w policzkach. Przyglądałam mu się tak chwile.

- Masz cudowny uśmiech.. - wyszeptałam, nawet nie myśląc o tym co mówię. Jednak Dawid to chyba usłyszał.

- Dzięki piękna, twój też jest całkiem niezły - Boże co ja wygaduje?! Przecież mam chłopaka! Boże Aga przestań!

Dopiero w tamtym momencie dotarło do mnie, że pewnie Michał się do mnie dobija i zapewne martwi. Nie myliłam się. 17 nieodebranych połączeń od: Miichaaś :*. Muszę natychmmiast oddzwonić.

- Nas czym tak myślisz? - wyrwał mnie głos Dawida.

- Nic, nic. Po prostu muszę zadzwonić.

- Okej, mam wyjść?

- Nie, no coś ty .

- To co, jedziemy?

- Oczywiście.

Po tej krótkiej wymianie zdań, wybrałam numer swojego chłopaka.

- Halo?

- Cześć Michał.

- Agata ?! Boże wkońcu odebrałaś! Dzwoniłem do ciebie od rana! Dlaczego nie było cię w szkole? Gdzie ty wgl jesteś? Byłem u ciebie w domu i było zamknięte. Coś się stało?

- Może nie tak wszystko na raz, co? - powiedziałam uśmiechając się sama do siebie - spotkajmy się za godzinę u mnie. Wszystko ci wytłumaczę.

- Dobra kociak, kocham cię, wiesz ?

- Wiem, wiem. Ja ciebie też.

- No to do zobaczenia.

- No paa.

Rozłączyłam się i dopiero wtedy zobaczyłam, że jest godzina 18.37. Nawet nie czułam, że tyle czasu upłynęło.

- Brat? - zapytał Dawid.

- Słucham? - zapytałam trochę zdezorientowana.

- Pytam czy do brata dzwoniłaś? - zapytał tak trochę inaczej niż zwykle. Z nutką ciekawości i zazdrości.

- Nie. Do Michała, mojego chłopaka.

- Szczęściarz.. - wyszeptał i myślał, że nie słyszę, jednak ja wszystko słyszałam.

Na jego twarzy widać był smutek. Jedo oczy nie były takie jak jeszcze chwile temu. I uśmiech z twarzy znikł.