Bez Ciebie to nie to samo -,- 

heej wszystkim ;)

zebrałam się w sobie i postanowiłam do Was zajrzeć ;)

trochę mnie nie było.. za co baaardzo przepraszam ;*

tamten czas był okropny, nie chce o tym mówić .

Więc bardzo Was proszę o wyrozumiałość ;)

jest to dla mnie cholernie trudne .. ;(

jeżeli dalej chcecie by ten fbl istniał to dajcie znak, że jesteście ;)

będę baardzo wdzięczna <3

a teraz na przeprosiny kolejna część ;)

____________________________________________________________________________

Część 24.

Otworzyłam leniwie oczy. Spałam na kolanach Michała, który z wielkim zaciekawieniem mi się przyglądał.

- Coś nie tak? - zapytałam i zaczęłam się poprawiać.

- Nie, dlaczego?

- Bo mi się tak dziwnie przyglądasz.

- Może lubie? - i ten jego uśmiech.

Długo spałam?

- Coś koło godziny.

- To która teraz jest?

- Przed 21.

Natychmiast się zerwałam. Przypomniałam sobie, że przecież nie byłam dzisiaj w szkole, a zaległości same się nie nadrobią.

- Nad czym tak intensywnie myślisz? - wyrwał mnie głos Michała.

- a no nad tym, że nie przepisałam lekcji z dzisiaj.

- Była Iga i zostawiła Ci zeszyty - podał mi je - tak jak patrzyłem to sporo tego jest.

- Dzięki za wsparcie.

- Oj kotek.

Postanowiłam jak najszybciej się do tego zabrać. Poszłam do siebie na górę zostawiając mojego chłopaka w salonie.

- Będę się już zbierał, widzę, bo widzę , że mile widziany tu nie jestem.

- Przestań. Wiesz przecież, że muszę się z tym uporać do jutra. Może trochę wyrozumiałości?

Nie odopwiedział już nic, tylko po prostu wyszedł. Schodząc po schodach krzyknął:

- Zapomniałem Ci powiedzieć, dzwonił ktoś do ciebie, gdy spałaś.

Moja pierwsza nyśl to , że dzwoniła mama. Szybko się zerwałam i zeszłam na dół. Na wyświetlaczy pojawiło się: 2 nieodebrane połączenia - Dawid ;). Szybko oddzwoniłam.

- Halo?

- Cześć Dawid, dzwoniłeś?

__________________________________________________________________

trochę słabe .. ;(