:(

Zaczynam się martwić, tak trochę inaczej niż zawsze. Nie tak jak przystało na to, co mną kieruje. Pewnie myślisz, że wszystko jest ok, że te uśmiechy są szczere, przez które przemawia szczęście. Ten uśmiech Cię zbija z tropu. A o to w tym wszystkim chodzi. Ciekawe czy martwisz się tak jak ja, tak inaczej. Zresztą, nie wiem czy wogóle jestem jakimś małym kawałkiem pamięci w twojej zmieszanej głowie. A może byłam, a teraz jestem takim małym pyłkiem, który ciągle zdmuchujesz, by zapomnieć. Śmieszą mnie te poprzednio napisane zdania. Są bez sensu, nic nie wniosą mi do życia. Ale co mi pozostaje? No właśnie. Szkoda, że czas tak szybko ucieka, ucieka też to co udało nam się zbudować. Potrzeba trochę chęci, wiesz? Docenimy pewnie to, gdy już będzie wszystko stracone. Nienawidzę Cię a wciąż nie mogę oderwać się od twojej twarzy, gestów. Czyli ta nienawiść, jest nieokreślonym i wielkim uczuciem, które mimo wszystko nie wygaśnie? Trzeba chyba dojrzeć aby zauważyć to co wcześniej było nam obce...