Monako

Pierwszy dzień w szkole po świętach. Stoję przed drzwiami tej jakże wspaniałej instytucji, biorę głęboki wdech i wchodzę niepewnie, a w myślach: "kurwa, znowu te same mordy..."

Na lekcjach połowa klasy legała na blatach przysypiając na jedno oko. Ja jako miłośnik szkoły musiałam przywitać swoją ławkę, więc również nie "próżnowałam" ;-)
Godziny wleką się niemiłosiernie, myślami jestem już w Jerzmanowicach ale nagle słyszę z korytarza: "nie ma WOSu!!!"

12.25 - ding, ding i dzida do domu.
W busie: miejsce z tyłu jest, słuchawki są, dobra muzyka też... oglądam krajobrazy, które znam na pamięć. Ledwo mi się zaczęło przysypiać, dzwoni telefon. Odbieram i słyszę głos najmilszy dla moich uszu.
"Gdzie jesteś, zgarnąć Cię?
20 minut i już popijam kawę w Domu Strażaka, jednak kończę już w biegu, bo ochotnicy zakładają pospiesznie nomexy, wskakują do auta io io i jadą gasić stodołę :P

Chwila odpoczynku i o 16 tniemy już do Kolorado na ściankę ;-)

"Chodźcie dziewczyny to wam zrobię zdjęcie, będę się miał czym chwalić" :D


Ktoś mnie oszukuje, bo gdy jestem przy Tobie godziny uciekają mi w mgnieniu oka. Czas płynie nierówno...