34.

Mogłabym tak leżeć i leżeć, godzina 23, nie byliśmy zmęczeni. Usiadłam teraz z kolanami pod brodą i myślałam, co się dzieje, jak jest mi dobrze, wyobraziłam sobie, że to może się skończyć.. Przełamałam się :

 - Neymar, dlaczego Ty się ze mną spotykasz ? - łza w tym momencie pociekła mi z oka

- Ejj ! Mała, dlaczego Ty płaczesz ?! Mówiłem Ci, że jesteś wyjątkowa ? Zapomniałaś?

- Przepraszam Neymar, za mało Cię znam . Nie mam pewności, że wyrazu wyjątkowa nie słyszało kilkanaście dziewczyn.

Teraz Neymar zrobił smutną minę i jemu pociekła łza. Przytuliłam go i płakaliśmy we dwoje. Jemu było smutno, że tak o Nim sądzę, a teraz mi było smutno z Jego powodu. Dałam mu buziaka, na przeprosiny i mocno przytuliłam. Zamoczyłam mu koszulkę, później ją zdjął. Teraz byłam wtulona w jego tors. Przepraszałam go cały czas, a jemu nadal było przykro. Mieliśmy dużo do nadrobienia. Ostatni raz dałam mu buziaka i wciągnął mnie w namiętny pocałunek. Było jak w bajce. Po takiej szczerej rozmowie zbliżyliśmy się do siebie. W domu byłam mniej więcej o tej samej porze co ostatnio. Pocałowałam Neymara namiętnie i odjechał. Mama jeszcze nie spała, czekała na mnie, tata spał. 

- Kochanie, płakałaś ?! - podniosła lekko głos mama i przytuliła mnie

- Mamo, wszystko wporządku, płakałam, bo pomyślałam, że Neymar jest taki, że aby zaliczyć i tyle, a okazało się, że mówiąc to, zraniłam go, najpierw ja płakałam wyobrażając sobie to, że mógłby mnie zaraz rzucić, a on dlatego, ze go zraniłam.

- Oj Paula, przecież nie każdy takik jest, ale rozumiem Cię doskonale. Mogłaś tak pomyśleć.

- A Ty specjalnie czekałaś, żeby o to zapytać ? spytałam podjerzliwie.

- No tak, byłam ciekawa jak to wszystko będzie, a jutro się spotykacie? - puściła oczko

- Nie wiem, nie uzgadnialiśmy, jak będzie chciał to pewnie napisze

- Yhym, no tak.

Po wyczerpującej rozmowie z mamą udałam się na górę do łazienki. Wykąpałam się i poszłam spać. Rano wstałam ok. godz. 10. Schodząc po schodach usłyszałam rozmowę rodziców:

- Słuchaj, Ty pracujesz, ja też bym mogła, teraz nasza Paula jest ogarnięta, wiem że jest psycholog, ale odkąd poznała Neymara zrobiło się jeszcze lepiej.

- Nie boisz się ? Może jeszcze trochę zostaniesz, wydaję mi się, że to nie jest czas.

- A mi wydaję się, że jest. Wiem, że teraz Paula nas nie zawiedzie.

- No dobrze.

Po tych zapewnieniach mamy, że ich nie zawiodę, łezka wzruszenia mi poleciała. Cieszyłam się, że znów mają do mnie zaufanie, nie mogłam ich zawieść. Otarłam łzę i zeszłam na śniadanie. Przywitałam się i zjadłam tosty. Mama uprzedziła mnie, że tata wychodzi do pracy, a ona na rozmowę kwalifikacyjną. Udawałam, że o niczym nie wiem i sztucznie się ucieszyłam.Tata wyszedł, mama się ogarniała a ja położyłam się wygodnie na sofie i oglądałam jakiś program muzyczny. Nawet nie wiem kiedy mi się przysnęło. Obudził mnie telefon. Zaspana odebrałam. To Neymar.

- Cześć, dzisiaj też się spotykamy ?

- Jeśli chcesz i masz czas to możemy.

- Dla Ciebie zawsze znajdę czas, to przyjadę po Ciebie ok. 5, może być ?

- No jasne. to do zobaczenia.

- pa.

 Umyłam włosy, wysuszyłam je i wyprostowałam, zaczęłam wybierać ubrania, była 3, ale i tak musiałam być wcześniej naszykowana. Założyłam długie czarne rurki, białą koszulkę i czarny fullcap, do tego vansy, torebka i byłam gotowa, jeszcze tylko lekki makijaż. O równej 5 był Neymar.