Przeziębienie nie chce odpuścić. Za oknem śnieg ale chociaż słońce zaświeciło. Tego mi brakowało. W ten weekend nawet nie wyszłam z domu. Nawet jeszcze nie miałam kontaktu z tym jakże przeuroczym śniegiem. Niech tak zostanie. Dla mnie to odpowiada.

Choroba mnie niszczy psychicznie. Nie potrafię już racjonalnie myśleć, skupić się i coś w końcu zrobić. Muszę się pouczyć bo jutro mam ważny sprawdzian. Czuję , że nic z tego nie będzie. Słabo.

Mam dziwne przeczucie. Wczoraj napisał do mnie Kamil. Tak słodził, tak namawiał na wspólnego Sylwestra, że aż nie wiedziałam co mu pisać. Nie wiem kim dla niego jestem. I pewnie się nie dowiem... Przez niego mam mętlik w głowie.

Chłopak, którego poznałam na imprezie, zaczyna mnie nudzić. Wiem, jestem straszna. Tu chyba nie chodzi już o niego, tylko o mnie. Często do mnie pisze i to miłe. Ale czy potrzębuję tego? Wymyślanie z jego strony zabaw typu ,,pytanie za pytanie'' nie jest dobrym pomysłem. Ile ja mam lat? 10? Nie mam zamiaru BAWIĆ SIĘ w takie coś. Z drugiej strony może właśnie w taki sposób chce mnie bliżej poznać? No i jest problem, bo on też mnie zapraszał na Sylwestra. I co ja mam zrobić? Może warto się odważyć i właśnie z nim spędzić tą noc?

Sama nie wiem czego chcę. Pewnie wyjdzie tak, że Sylwester będę spędzać sama. 

Albo nie, zaproszę Dominikę i się najebiemy. 

Wczoraj również znowu został naruszony temat tajemniczego chłopaka z 3b, któremu niby tak się podobam. Zostało zadane mi pytanie, czemu się nie interesuję kim on jest. Ale kurde. Ja wróżka? Mam się domyślać? Pytać każdego po kolei kto to taki? No cholera, nie do przesady. 

Mam to gdzieś....

Od kiedy to takie ja mam branie....??

Zawsze chciałam, żeby chłopacy się mną w końcu zaczeli interesować. Ale na pewno nie miałam na myśli takiego Kamila, co jest moim najlepszym kuplem. Albo może ja już sobie nie wiadomo co wyobrażam... Pewnie tak jest.

Głupia ja.

ANONIM