Znów.

Za półtora miesiąca znów wszystko się zmieni.

Boję się chyba jeszcze bardziej, niż za pierwszym razem. Ale tym razem już wiem, co mnie czeka.

Z każdym dniem mam coraz więcej obaw, pytań, wątpliwości, strachu. Jak to wszystko ogarnąć? 

Niby mam to wsparcie, ale jak przychodzi co do czego to czuję, że naprawdę będę z tym sama. Bardzo tego nie chcę, ale moja głowa już od dawna nie pracuje tak, jak należy.

Modlę się, żeby nie było tak źle, jak interpretują to moje myśli i wyobrażenia. I niby wiem, że miliony osób przede mną dały sobie radę i że na pewno ja też dam,  ale gdzieś tam w głębi umysłu nic nie wygląda tak, jak powinno. 

Znowu dopadł mnie zastój, a jednocześnie chce mi się pisać. 

Znowu nie wiem o co mi chodzi tak właściwie.

Chcę najchętniej zamknąć oczy i obudzić się już po wszystkim. 

Znowu boję się najgorszego.