Nie lubię wieczorów, gdy siedzę sama w pokoju i z nienacka przychodzą mi do głowy myśli, że to wszystko bez sensu. Nic nie osiągnę. Za mało pracuję nad sobą. Nie mam na nic pieniędzy. Nie mam wsparcia.

Tak właśnie myślę.

I to chyba prawda. Cholera. Nie wiem jak mam sobie pomóc, jak ruszyć z miejsca? To nie jest proste. Tym bardziej wtedy, gdy mieszkasz na wsi i nie masz na nic kompletnie kasy.

Chujowa sytuacja. Rodzice nie mogą mi pomóc bo nie mają dać mi pieniędzy. To nie jest normalne, żeby dziecko takie jak ja chciało sobie coś kupić ale tylko za pożyczeniem kasy od własnych rodziców!

Chwilami mam już wszystkiego dość. Dlaczego nie poszłam do normalnego liceum? Dlaczego utrudniam sobie życie? Psychicznie wysiadać. Albo po prostu to tylko wieczór.