22 listopada.

JESTEM TU BEZ CIEBIE.

I to mnie przeraża. Zabija. Dławi. Sprawia, że trzęsą mi się dłonie. Przytulam się do dna tęsknoty i nie potrafię skupić swoich myśli na czymś innym niż Ty. Ale wiem, że ty nie tęsknisz. Nigdy. W żadnej chwili. Nie masz na to ani czasu, ani ochoty. Wątpię w to, że o mnie pamiętasz. Bo po co pamiętać o kimś takim jak ja? Dziś nawet moje serce nie dotrzymuje tego rytmu. Czuję, że umieram, gdy Ciebie nie ma. Potrzebuję Cię.

Czuję się okropnie, pod względem fizycznym. Przezroczysta skóra naciągnięta na kości i wnętrzności. Chodzący trup. Brak kontaktu z rzeczywistością. Gubię się w słowach, nie pamiętam o czym aktualnie toczy się rozmowa. Wyłączam się, coraz częściej. Tracę czas na bezsensowne stanie w tym miejscu. Z sobą mam problem. Z sobą. Kim jestem? Kim się stałam? I kiedy się stałam? 

Chodź do mnie. Bez Ciebie nie potrafię.

Człowiek tak się przyzwyczaja do własnych okropności, że zapomina, jakie wrażenie muszą robić na innych.

Narcissistic Cannibal.