27 listopada.

Nie chce mi się. Och, kurwa, jak mi się nie chce. Koniec listopada, nie mam chęci na nic. Tylko na spanie. Słodkie lenistwo, tak, tak! Ale wytrzymam jeszcze trochę. Trochę ponad dwa tygodnie, może trzy, prawda? Nie mam poczucia czasu, wybaczcie. 

Jak jest? Mogę powiedzieć, że jest dobrze. Jest lepiej. O wiele lepiej. Leczę się. I mogę stwierdzić to z czystym sumieniem. Leczę się z tego, że jestem dla siebie nikim. Tak mi się wydaje. Choć teraz brak mi inspiracji i chęci, leczę się. Nabieram wiary. Odzyskuję coś, co utraciłam wiele lat temu. Pewność, że jestem. Świat przecież dalej się kręci, a ja nie zrezygnuję z poruszania się wraz z nim, tylko dlatego, że coś się zmieniło, że kogoś straciłam, że ktoś odszedł. Jestem pewniejsza, że jestem ważna - teraz, w tym momencie, przez cały czas - nie tylko na chwilę, kiedy czegoś potrzeba, kogoś potrzeba. Biorę każdy oddech i wdycham świadomość, że jestem. Jestem dla kogoś. Och. Z każdym oddechem zabieram do płuc tęsknotę. Tęsknotę za kimś, kto przyspieszył moje serce. Smutne. Ale prawdziwe. Tydzień. Drugi. Idzie trzeci. A mi kogoś brak. Rozbudzenie godności. To takie nietypowe. Takie niemoje. Nie należy do mojego życia. 

Ooo, ja chcę się wyspać! 

Powiedz, że potrzebujesz mnie z każdym dniem bardziej. Nigdy nie pozwól mi odejść, po prostu zostań.

Narcissistic Cannibal.