7 grudnia.

Nastała zima, jedna z najgorszych w moim sercu. 

Za oknem śnieg, zimno. Wszelkie sposoby chronienia się przed chłodem nie pomagają. Przywyknę. Nie będzie to trwało wiecznie. Jakiś czas.Około 90. dni. Może nawet w końcu zacznę się cieszyć, jeśli wcześniej nie wypalą się we mnie wszystkie emocje. 

Byłam dzisiaj u lekarza. Niby wszystko w porządku. Lekarz stwierdził, że to, co się ze mną dzieje, to kwestia tego, że targają mną emocje, jednak zalecił mi zrobienie czterech badań. Trochę się boję. I mam nadzieję, że miał rację, podejrzewając emocjonalność.

Dziwne uczucie. Świadomość, że jesteś dla kogoś 'ważny' (śmieszne słowo, w przypadku próby określenia tej sytuacji), tylko wtedy, gdy czuje on, że nie ma nikogo. Że ktoś sobie o Tobie przypomina tylko wtedy, gdy czegoś potrzebuje. Gdy przestaje czegoś chcieć, zapomina o Tobie, stajesz się niepotrzebnym elementem przeszłości. To przykre. Przykre jest to, że przypominasz sobie o mnie, gdy czujesz, że nie masz już nikogo, gdy czujesz się tak beznadziejnie samotna, że wydaje Ci się, iż dotykasz dna rozpaczy... To przykre, że jestem dla Ciebie kimś "ważnym" (znowu muszę powstrzymywać się przed ironicznym śmiechem i łzami w oczach) tylko wtedy, kiedy nie masz z kim pogadać, nie masz do kogo się zwrócić. Mam dość bycia kimś, z kim się bywa. Mam dość bycia kimś, do kogo zwraca się tylko z potrzebą. Skoro już o mnie zapominasz, zapomnij na zawsze. I jedna prośba, wybacz, że nie jest skierowana wprost do Ciebie, a tylko tutaj, nigdy więcej sobie o mnie nie przypominaj. Wolałabym się więcej nie rozczarowywać twoją osobą. Nigdy więcej nie próbuj szarpać mojej duszy. 

Tak,wiem, że jestem niewystarczająca. Dla wszystkich. Mozolna droga od początku. Wiem, że muszę dać radę.

Jestem niemal pewna, że nie odchodzi się od razu, w całości i raz na zawsze. A jeśli odchodzi się po kawałku, to zawsze można wrócić. Jest nam wygodniej traktować śmierć jako coś nieodwracalnego, dlatego zakopujemy ciała, żeby się upewnić.

Narcissistic Cannibal.