23 listopada.

Bierze mnie kurwica. Bierze mnie niechęć. Do wszystkiego. Do wszystkich. Mam serdecznie dość. Drażni mnie moje własne ciało. Mój własny oddech. Mam ochotę krzyczeć. Uciec. Zniknąć. Umrzeć. Albo zatrzymać się i płakać. Mam ochotę rzucić czymś, wyżyć swoją złość. Drżą mi dłonie. Muszę coś ze sobą zrobić. Tęsknię. Tęsknota to kurestwo. Beznadziejna choroba trawiąca ciało i umysł. I przerażająca świadomość, że dla Ciebie to obojętne, że Ty nie tęsknisz, nie myślisz. A ja siedzę tu bez Ciebie, bez twoich słów, pewna, że w głowie masz zupełnie inne myśli niż ja. Brzydzę się sobą. Swoją bezwartościowością. I wkurwiam się. Jestem rozdrażniona. Znowu wszystko się pieprzy. Wszystko jest nie tak. Wyjść. Trzasnąć drzwiami. Iść przed siebie. I nie wrócić. Zapomnieć, że istnieję. Pozwolić o tym zapomnieć innym. Podła bestia wewnątrz mnie. Zwierzę o zimnych oczach i ostrych pazurach. Rozdziera mnie od środka. Znów sobie nie radzę. Nie mam z kim porozmawiać. Niezależnie od tego, jak bardzo bym chciała. Nie wiem jak to się stało, że tak bardzo nienawidzę. Rozczarowuje się na każdym kroku. Rozczarowywałam. Bo to już koniec. 

Krzyczę. Krzyczę w milczeniu. Próbuję wyciągać dłonie do ludzi. Jestem przerażona. Drobna. Zepsuta. Tęsknię. Cholera, ile razy jeszcze będę musiała to powtórzyć? Dławię się tą tęsknotą. Nieodwzajemnioną tęsknotą.

Boli.

Wiem, że bez Ciebie nie dam rady. Ale to ja mam ten problem, nie Ty. 

Narcissistic Cannibal.