21 listopada.

Od tygodnia milczę, tak mi się wydaję. Dzisiaj więc daję znak życia, krótki. Niczym przebłysk jakiejś myśli, niczym szepty wiatru, niczym słowa... Ulotny. Ulotny jak życie. 

Jak jest? Czuję się okropnie, wykluczając pewne sprawy, pewnych ludzi. Tonę w tęsknocie, dławię się nią. Obrzydliwe. Niemniej jednak, myślę o kimś nieustannie, niczym zakochany dzieciak. A przecież nie kocham. To nie ta osoba, wiem to. Świadomość ta jeszcze bardziej mnie dobija. Dochodzi rezygnacja, bo trzeba czasami pozbyć się złudzeń. Już nie mam nadziei, nie wyciągam ręki, już mnie nie ma. Nie dla wszystkich. Próbuję się leczyć. Leczyć duszę, staram się to robić. Wierzę w siebie. 

Do zobaczenia. 

Jestem zmęczon­a, wiesz? Zmęcz­ona tym, że nie­ wiem kim jeste­m. Zmęczona uci­eczką i ciągłym­i upadkami. Jes­tem zmęczona ty­m, że nie mam d­okąd wrócić. Ni­e mam swojego c­elu w życiu. Je­stem zmęczona t­ym, że nikt na ­mnie nie czeka ­i nie uśmiecha ­się, gdy mnie w­idzi. Błądzę w ­ciemności, z wy­ciągniętymi prz­ed siebie rękom­a szukam sensu,­ żyję po omacku­, próbuję egzys­tować i to mnie­ męczy.

Narcissistic Cannibal.