Akceptować nie znaczy "lubić". Znaczy przyjąć do wiadomości dany fakt. Nie koniecznie musi się nam on podobać, możemy chcieć go zmienić ale przede wszystkim nie wolno nam myśleć, że przez to coś jesteśmy gorsi, nie dość ładni czy mniej lubiani. Nie możemy zwalić winy na naszą (przykładowo) za długą rękę faktu, że nie dogadujemy się z ruwieśnikami czy rodziną. To co widzimi jest tylko powierzchowne, tylko to co możemy zobaczyć oczami przeminie, skończy się. "Miej serce, patrz w serce" dość stara i wytarta mantra z której właśnie zdmuchuje kurz i wprowadzam spowrotem w swoje życie. Bo przecież to co mamy najcenniejsze nie da się zobaczyć, jest ukryte głęboko w środku i to od nas zależy czy to pokażemy czy nie. Wracając do akceptacji, jeśli akceptujemy siebie jakimi jesteśmy i cieleśnie i duchowo możemy być w pełni świadomymi swojej wartości ludźmi. Nie dajmy innym sobie wmówić, że jesteśmy mniej wartościowi niż oni bo krowa która dużo ryczy, mało mleka daje.