Zsyp

Człowiek od chwil narodzin kształtuje swój własny świat 

potem podziwia coś w nim, a skutkiem utarty ślad 

psychika najsubtelniejszym z organów w życia wędrówce 

gdy misz-masz ma wśród tej głębi od razu zwyczaj stek bzdur wnieść 

By je aż do końca w styl życia uporządkowywać 

zwykle karkołomna w przyczynach uprząż, co odbija 

się na rzeczonej psychice, by ją potem podeptać w końcu wśród przemian 

lecz jak chcesz odbębnić życie gnijąc, to je powieś na kołku już teraz 

Umierać powolnym rytmem za życia, to najgorsza z opcji jest 

już wiem jak odgonić dylemat, by jakoś nadążać z poślizgiem 

Chodzi wciąż właśnie o ten poślizg, by zrozumieć te rzeczy 

Odbić od dna się w moment od dziś w tym - to już się nie spieszyć 

W przeciwnym zaś razie czeka letarg tych, co znów obnażają wstyd 

mieć silny charakter jest jak lekarz, gdy wciąż ubogacają zsyp 

żyjący w strachu i ze wstydem, że nie żyją jak inni 

by błądzić - a żółć spłynie w niwecz gdzieś w bezsilnościach czynnych...